Daar zit ik dan, mascara tot op mijn knieën, tranen op mijn wangen en een verloren blik in het niets. Er ligt een foto, een telefoon en een oud treinkaartje naast me. Ik kan er naar blijven kijken. Staren, ik voel me hopeloos verloren. Ik wil weg, naar een plek die ik al had bedacht. Maar je kan niet blijven vechten voor iets wat er niet meer is. Dus daar kan ik ook niet heen. Dus blijf ik hier zitten.
En hetzelfde gevoel, hoe hardnekkig het ook is, blijft zitten waar het zit. Problemen lossen zich niet vanzelf op, maar ik weet niet hoe ik dit alles stop. Door de bomen zie ik het bos niet meer, weet niet waar ik moet beginnen met omhakken. Ik wil niet meer wegrennen, ik wil niet meer blijven staan. Ik wil lopen op het rechte pad, zonder modder om in weg te zakken. Zonder bergen om overheen te klimmen, zonder dalen om in te verdrinken.
Ik had illusies uit de weg geruimd, dacht dat ik mezelf kon vertrouwen. Maar de hoop is teruggekeerd met een hand vol onbeschrijfbare gevoelens. Door m’n tranen zie ik wazig maar de situatie is maar al te duidelijk. Ik kan het niet begrijpen. Op dit moment kom ik niet verder. Elke stap die ik vooruit neem, neem ik er vijf achteruit. Maar wie kan mij vertellen hoe ik het heden weer in stap.
De marathon van ellende heb ik al gelopen, de medaille alleen nooit gekregen. Deze wedstrijd heb ik nog niet gewonnen, en ik ben doodop. En ik mag en kan ‘t niet accepteren, ik moet niet zwak maar sterk zijn. Maar ik ben zwak, ik blijf wegrennen, m’n tranen blijven stromen en het verleden zuigt me op. Me verstand is niet langer sterk genoeg om m’n onderdrukte emoties de baas te blijven. Ik stroom leeg, is dit mijn einde?
