<><><>

Ik ben al een tijdje af en aan emotieloos. Boos? Ik weet het niet, ik sluit het buiten.
Gisteravond was een onstuimige avond. Ik was mezelf een beetje verloren in alle dingen die gingen gebeuren en moesten gebeuren. Afgelopen 3 weken intensief college zijn niet mijn beste momenten geweest, want ik ben echt gesloopt. Deze laatste dag er uit persen is een grote opgave. Ik ben stil water, er treed verzuring op, en niet komt en gaat.

Ik had het écht nodig om niet alleen te zijn. Ik zou niet alleen zijn, maar er ging iets mis aan de andere kant van het verhaal en plotseling zou ik alleen zijn. Het kwam door de toestand van een ander. Ik werd kwaad, hij pakte iets van me af. Onterecht.

Ik ben er heel kwaad om geworden, daarna rustig geworden en toen kon ik beter bij de juiste woorden en ik heb voor het eerst een oprecht gesprek gehad met echte feedback. Hij gaf me iets, uit zichzelf. Dat maakte het goed maar ik voel me nog steeds boos. Emoties lopen altijd een beetje voor en na op gebeurtenissen...

Dan een andere bergleeuw. Een gesprek dat gevoerd moest worden, misschien ook niet. Ik besefte tijdens het gesprek dat ik hem emotioneel compleet buiten heb gesloten. Mijn hoofd heeft op de evacuatieknop gedrukt en ik kan er niets aan doen. Het heeft input nodig, vertrouwen, om dit goed te maken. M'n tegenstander wil me dit niet geven. Ik kan het vanuit mijn kant bekijken, en zeggen dat ik hem niet genoeg waard ben. Dat ik de energie en tijd niet waard ben, niet eens om te proberen. Dat is wat ik voel. Het maakt mij pisnijdig.
Als ik me meelevend opstel, zit hij denk ik zo gigantisch met zichzelf in de knoop dat hij niet meer naar de buitenwereld kan fungeren als persoon. Dat is een vergevende theorie want als dat waar is, zou het oké moeten zijn wat er gebeurd. Maar dat is het hoe dan ook niet. Hij is het gewoon weg niet meer waard en nu ik heb gezien dat hij emotioneel niets meer voor mij is dan een persoon met issues.
Hij zit op een diepte punt, ik kan hem niet helpen. Same shit, different day. Haha......

Een aantal dingen kloppen niet aan de situatie. Ik ben te gevoelig voor subdetails. Ik probeer ze te negeren maar het beïnvloed de beoordeling. Het maakt toch niet uit, achja. Ik heb geen closure nodig, gewoon tijd om te vergeten. Laat ik dit gek genoeg nou grappig vinden, want over iemand heen komen is een emotioneel proces. Mijn emotionele mindset heeft hem al met de horizon zien vertrekken. Dus die tijd, zal niet langer zijn dan een week. Net prima. De vorige vakantie met hem geweest, de volgende vakantie vergeten. Ironisch.

Ik voel me al beter nu, ja ik ben heel erg boos. Het zit heel erg vast in mij. Het kan er niet goed uit, maar de veroorzaker kan het krijgen.

Ik ben wel fair, deze woede is echt een combinatie van twee heel slecht getimede gebeurtenissen. Dus hoe ik me nu over de situatie voel is niet 100% terecht en de waarheid (ik ken mezelf wel een beetje). Compassie is in deze situatie alleen maar onhandig, dus ik hou het lekker zo.

Ik kan geen mensen met problemen achterlaten, toch kan ik mensen wel laten vallen. Er is nuance, en ik weet wat ik ga doen. Hoe meer ik kan zeggen over een situatie des te slechter de relatie er aan toe is, Ik weet waar ik nu voor kies. Dikke vinger naar alle ellende, dan maar mensen verliezen ik ben er he-le-maal klaar mee. Ik ga niet meer m'n adem inhouden, ze moeten me nemen zoals ik ben. Alle egoïsten m'n leven uit, uitgehoepeld.

En oh ja, ik ben echt boos.