:::::

Afgelopen anderhalve week was heel erg intens. Ik moest iedere dag leren, veel gesprekstof bij de therapeut, veel gebeurtenissen in de omgeving, tentamens waar ik geen goed gevoel bij had, het was heel intensief.

Vannacht sliep ik diep, ik liet spanning los en sliep als een halve coma. De avond daarvoor eindelijk weer met 2 goede vrienden, met inmiddels zijn vriendin en een vriend uit de bekende vriendengroep, een avondje ontspannen bier drinken. Het zou een wodka avond worden, dat werd het.

Vriendinnetjes van vrienden of andersom zijn toch ergens voor mij wel een soort trauma. Het betekent altijd dat je ze minder zal gaan zien. Ik had over dit meisje mijn bedenkingen. Ik had haar eerder toen er nog niet perse wat tussen hen was gezien. Toen was het niet zo zeer ongemakkelijk maar het klikte gewoon niet. Niet dat ik haar niet mocht, er was gewoon geen reden tot contact. Ik wist toen overigens niet wie het was. Ze zat ook op de kamer maar geen idee of het een vriendin was, huisgenoot o.i.d..
Tegen mijn verwachtingen in kon ik het super goed met haar vinden. Net zoals ik, Friese roots dus gespreksstof. We dronken samen want de mannen hadden natuurlijk een veel hogere tolerantie. Dat was echt heel gezellig we hebben afgesproken wanneer ik dinsdag naar Oldemarkt ga om de opening van het nieuwe restaurant en hotel bij te wonen daarna met haar ergens ga lunchen.
Daar kom ik zo dan op terug.

De avond liep na een zeker volume aan wodka uit de hand. De jongen, met wie ik maximaal anderhalve dag heb gezeten was er ook. Er is sinds die anderhalve dag veel gebeurd.
Ik ben heel erg een gevoelsmens. Het is vaak alles of niet en sommige mensen geven een bepaald vertrouwt gevoel af. Ik weet, dat als ik dit voel het ook klopt. Helaas zitten er soms veel muurtjes, sluiers en andere obstakels bij zo'n persoon waardoor zulke mensen de neiging hebben dat vertrouwen kapot te maken. Dit overkomt mij betrekkelijk vaak laatste tijd, het raakt mij niet meer. Nu in ieder geval niet meer.
Inmiddels hebben we al een aantal keer een soort conflict gehad. Hij verbergt gewoon heel erg goed dat het hem wat doet waardoor het nooit uitgepraat wordt. Ik ben geneigd iedere keer een trap na te geven omdat hij het ongemakkelijk vind en niet durft toe te geven aan wat hij echt denkt. Nee, dit verzin ik niet. Dit zijn enkele onderwerpen geweest in de discussies waarin hij zelf aangaf dat hij zichzelf echt niet begreep maar wel snapt wat hij doet.
Afgelopen vrijdag raakten we weer in zo'n soort conflict. Hij doet iets van een vechtsport of zelfverdediging. In ieder geval, hij had wat trucs achter de hand. Ik weet niet meer hoe, maar we begonnen een soort vecht/worstelpartij. Het duurde 2 uur lang. Het enige wat ik hoefde te doen was afkloppen en zeggen dat hij moest stoppen. Ik deed het niet. Ik moest iets een mezelf bewijzen en aan hem.
Ik heb laatste weken een aantal keren met een gedaante uit het verleden een fysiek conflict gehad. Als er iets is wat ik nooit, maar dan ook nooit in wat voor situatie dan ook zou doen is opgeven. Het zit niet in mij, het is niet wat ik ben. Dat is dan ook de ene helft van de reden. Ik moest aan mezelf bewijzen dat ik niet opgaf. Fysiek werd in misschien moe van de pijn en het tegenstribbelen terwijl ik toch geen kans had. Mentaal was mijn kracht oneindig. Er is geen moment geweest dat bepaalde drukpunten, klemmen en verdraaiingen mij de behoefte gaven om te stoppen. Zelfs toen hij mijn luchtpijp afkneep waardoor ik niet of nauwelijks kon ademenen, een zenuwpunt in mijn nek had waardoor ik half zwart zag, was opgeven geen optie. Hij gaf het me na, zei hij, ik was de meest persistente tegenstander die hij ooit had gehad.
De andere helft van het verhaal is misschien iets minder krachtig. Ik weet en hij weet dat we allebei heel erg koppig zijn. We willen allebei geen ongelijk toegeven en we willen allebei macht hebben over de situatie. Er kwam een punt, ja echt, dat ik de pijn niet meer aankon, hij had 4 vingers tegen m'n schedelrand, een zenuwplek en een elleboog uit de kom, en ik vroeg even wat ruimte. Ik nam de ruimte en ontsnapte uit z'n klem en probeerde hem terug te pakken. Lukte natuurlijk niet. Hij pakte me op, en zette me op het bed neer. Ik was bont en blauw door de harde grond. Op bed, opnieuw, klem. Ik kon geen kant op. Toen raakten we aan de praat. Korte zinnen, weinig woorden maar we begrepen elkaar. Hij zou nooit zelf ophouden. Hij vertelde dat hij die controle niet kon loslaten en zeker de controle over mij niet wilde loslaten. Hij zei dat hij besefte dat het voor hem niet veilig (niet fysiek o.i.d. gewoon in mentale toestand over alles wat er is gebeurd) was om die controle aan mij te geven. Hij wist dat ik het zou pakken en misbruiken om hem terug te pakken. Hij probeerde mij nog uit te dagen om alle woede en haat die ik tegen hem ontwikkeld had eruit te slaan, maar dat had niet geholpen want ik had hem nooit echt pijn kunnen doen. Dat is het enige wat ik echt zou willen, dat ik hem daadwerkelijk pijn kon doen. Echte pijn. Daar zit mijn pijn.
Ik gaf toe dat ik ook nooit echt zou ophouden. De ene helft heb ik eerder al uitgelegd. De andere helft? Hij heeft meer macht en controle over de situatie dan ik. Klopt. Ik ben ergens voor hem gevallen en hij niet voor mij. Sterker nog, hij herkent deze situatie want hij is zo'n typ dat ieder meisje voor zich kan winnen. Ja, dat is slecht voor m'n ego en er is heel erg weinig dat aan mijn ego kan zitten maar dat heeft wat scheurtjes gemaakt.
Ik weet niet meer zo goed waar ik naartoe wil er zijn iets te veel omwegen nu.
Dus dat gesprek kwam aan z'n eind. We gingen nog even door. Toen werd ik gebeld dus stopte het. We stonden quitte I guess. Er moet wel bij gezegd worden dat hij mij makkelijk knock out kon drukken en dat probeerde hij een aantal keer maar toen grepen mensen die er bij waren in omdat hij dacht toch echt niet kon maken. Ik zei niks, want ik was alleen maar bezig met pijn incasseren en mezelf overtuigen dat ik het aankon. Kon ik ook, dus dat was geen leugen. Toen ineens, begonnen we weer tegen elkaar en voor ik het wist was ik tegen hem aan het schreeuwen en werd een soort ruzie. Totaal niet bevredigend, want zoals gewoonlijk liet hij het niet binnen komen en voelde ik me niet gehoord. En dat daar, is mijn grootste trauma en steunpunt van de persoon die ik tegenwoordig ben. Ik ben weggegaan, nadat het verder uit de hand liep wat niet relevant is. Ik was enorm dronken en kon geen rechte lijn lopen maar ergens besloot ik dat het genoeg was geweest. Beneden op de flat kwam ik hem nog een keer tegen en toen heb ik hem nog een keer afgeblaft. Het lukt mij gewoon niet om fatsoenlijk afscheid van hem te nemen. Iedere keer als ik dat probeer word ik boos. Note to self: even vragen aan de therapeut waarom dat gebeurd.
Ik besef me net iets. Ik zat op de trap, hij kwam uit de lift en ik hoorde een gigantische klap. Ik vroeg hem wat er gebeurde hij zei dat hij tegen de muur sloeg. Op dat moment kon ik er niet veel over zeggen ik was te dronken. Daarom besef ik het me nu pas denk ik. Over de alcohol. Na 2 liter bier dronken we wodka cola half half. Misschien schetst dat mijn staat wat meer.
Hij reageerde niet zo droog op mij als normaal, hij reageerde wat geschrokken. Hij hield een act op waar de rest bij was en ging er misschien van uit dat ik dat ook deed. Niet dus, wat ik zei waar de rest bij was meende ik. Sterker nog, toen de rest er niet bij was werden mijn opmerkingen nog meer ongefilterd en gemener. Het was ook alles wat hij zei toen hij wegliep; niet zo gemeen doen.

Dat was dat.
Waar ik naartoe probeer te gaan, wat dus niet lukt, is dat hij tegen mij heeft gezegd waarom hij niet met mij samen wil zijn of chillen of leuke dingen doen. Hij zegt 'onbewust' er rekening mee te houden dat ik hem ooit leuk heb gevonden.
Daarin heb ik me even geprobeerd te verdedigen. Ik heb hem nooit echt leuk gevonden. Ik gaf hem gewoon direct toegang. Nee ik hou mezelf niet groot of probeer mezelf iets te laten geloven. Ik heb heel complexe gevoelens, maar wanneer ik echt iets voor iemand voel is dat anders. Zo veel meer, zo magisch. Het moet wel van 2 kanten komen. Ik doe alles voor mensen waar ik van houd, echt alles. Voor hem zou ik niet veel gedaan hebben toen en nu zeker niet. Ik heb heel veel verdriet van hem en probeer verder te gaan maar er komt steeds maar niets nieuws op m'n pad. Althans. Niets wat ik wil.
Iemand met wie ik een paar keer heb gechilled appte mij gister, maar dat is het gewoon niet voor mij. Hij is heel wat jaren ouder dan ik, maar mentaal is hij nog de helft niet van wat ik ben. Hij wil weer een keer afspreken, ik gewoon niet.

Dan mijn beste vriend op de universiteit. Hij aast al een week naar mijn mening over onze vriendschap. Ik ontwijk het onderwerp zo opvallend dat hij ook wel begrijpt dat ik het er niet over wil hebben. Ik voel ook wel aan dat ik goed met hem ben. We zijn altijd samen. Ik heb hem gewoon niet nodig als relatie, maar als vriend. Bovendien ben ik een scherp persoon. Hij is te kwetsbaar ik zou hem alleen maar kapot maken. Ik ben absoluut niet makkelijk en er is een bepaalde frequentie van begrip, waar je op moet liggen anders wordt het niets. Hij is daar niet. Hij is niet zo ver.

Helemaal terugkomend op waar ik het eigenlijk over had; ik heb hem verbaal heel duidelijk gemaakt dat ik dat 'onbewuste' begrip niet wil. Hij moet verdomme normaal tegen mij doen, dan kan ik dat ook. Dan kunnen we zonder gedoe over zijn nieuwe horloge en beaniesverslaving praten.

Ik ben helemaal mijn verhaal kwijt. Iets te veel afleiding. Snaps van vrienden die gezellig kerst vieren. Mijn beste vriend die verdrietig is omdat zijn vriendin niet met hem kerst wilde vieren. Mijn ouders die net aan mij vroegen of ik nog beneden kwam waarop ik de grap maakte dat ik kamerbewoner ben en mijn vader die terug grapte dat geen enkele kamerbewoner zoveel op z'n kamer zit. Hij heeft gelijk, over het algemeen dan.

Het klopt, ik zit alleen nog maar op m'n kamer. Ik begin me echt los te maken van mijn ouders. Heel binnenkort zal ik uit huis gaan. Het is nog even een verassing. Dan ben ik weg, en kom ik niet meer terug.