~~

Die afscheidsknuffel. Een bewegingloze beweging. Eerst is het niets, een sociaal gebaar.
Dan volgt besef. Afscheid. Voorlopig niet meer.
Warm, geliefd. Wat roept het op? Nooit meer loslaten, voor altijd bij je houden. Waarom kwamen we dan op dit punt? Waarom was er afscheid nodig? Zou ik er alles voorover hebben om nooit meer afscheid te hoeven nemen? Ja.
Ik zag haar verdriet. Nooit is het pijnlijker geweest iemand pijn te zien hebben.
Een poging om alles op een rijtje te zetten. Zelf verdriet en pijn, er alleen in zijn. Je rots in de branding, je beste maatje in de hele wereld voor wie ik een leven zou geven.
Ik zag angst in haar ogen. Ik mis haar, ze is er niet meer. Niet hier meer. Kilometers ver weg, maar zo dichtbij in mijn hart. Mijn hoofd probeert het te combineren. Angst om te verliezen is het gevolg.
Pure bindingsangst, toch ook verlatingsangst. Ik houd van continuïteit.

Er is een eind aan iedere knuffel. Wie bepaald wat, wanneer? Gevoel? Ik voelde emotie op komen, ik wilde het niet laten blijken. Ik had zoveel verdriet al verdrukt die dagen. Ze troostte me niet, ze reageerde er niet op. Ze wilde het denk ik gewoon niet weten. Ik kan geen afscheid van haar nemen zonder verdriet. Ik wilde loslaten.
Ze hield vast. Nog twee keer. Het echte gevoel was niet meer binnen handbereik.
Dat was het dan.
Droog, stapte ze uit de auto. 'app als je thuis bent'. Geen uitzwaai comité. Ze verdween in het donker.

Lange rit naar huis. Mijn lieve baby kind was het enige om voor thuis te komen. Verder leegte. Zij is niet aan mijn zij.

Mijn beste vriend hier, die mij begrijpt, omdat hij is zoals ik, heeft een vriendin en heeft nu een nieuw complex en vol leven. Zwijgzaam, laat ik los en ga ik verder.

Het is te veel nu. Het zijn mentale processen die zich in de avonden ontwikkelen. Het donker is mijn vijand. Het neemt mijn geliefden weg. Het geeft mijn demonen een leven.