:(
Nergens wil ik zijn, of neen, ik wil in zo'n rustig parkje zitten, op een bankje, waar de enige voorbijgangers vogeltjes zijn, die je niet raar bekijken, die je niet opzadelen met schuldgevoelens, die je niet vreemd en slecht doen voelen.
Ik wil me gewoon veilig voelen, voor gewoon één secondje, meer vraag ik niet, één secondje niet hoeven te vrezen en bang te zijn voor wat komen zal.
Zeg niet dat alles wel zal verbeteren, ik heb dat al opgegeven, altijd als er iets goed gebeurt, verdwijnt het ook zo snel als ik het verkregen heb. En ik wil niet meer vechten, want ik verlies toch altijd, ik ben dat eeuwige vechten beu, zelfs ademen is me te veel, laat staan gewoon vechten?
Ik kan het soms echt niet meer aan, ik ben niets meer dan een vreemde eend in de bijt, het lelijke jonge eendje, maar in tegenstelling tot het sprookjesfiguur zal ik mij nooit ontpoppen tot de prachtige, sierlijke zwaan, waar iedereen naar op kijkt. Daarom ben ik het vechten beu, want telkens ik iets berijk, verlies ik het ook. ALLES verlies ik.
Ik ben het niet waard de lucht in te ademen dat jullie inademen, die jullie zo broodnodig moeten hebben. Ik ben het gewoon niet waard! NIET NIET NIET NIET NIET!
En dan zeggen mijn ouders nog zo altijd dat ze mij kapot gekregen hebben tijdens mijn lager, terwijl het net mijn ouders zelf zijn die mij kapot gekregen hebben...
bgke, vrouw, 37 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende