---
geen kritiek, want het is geen verhaal.
ik hoef ook geen medeleven, ik heb het er gewoon gezet omdat dat vreselijk oplucht,
al kan iedereen het lezen.
nja, jullie zullen het nooit begrijpen maargoed
je hoeft het ook niet te lezen btw, doe ik echt niet voor (:
ik zou niet weten wie dit allemaal zou lezen, behalve ik dan.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ik geef het gewoon op. elke keer moet er wel iets aan de hand zijn om mij kapot te maken.
iedereen denkt tegenwoordig aan zichzelf, het is zo fúcking vervelend om elke dag te zien hoe ze proberen mij kapot te maken. mijn hart helemaal te kunnen verscheuren. het ergste is dat z het nog kunnen ook. gadver, ik wist echt niet dat het leven zó verfuckt was. en ik wel denken dat alles wel goedkwam, dat alles weer op rolletjes liep, maar blijkbaar is dat niet zo. want nu ik terugben beginnen ze al. ik snap niet wat er aan de hand is, waarschijnlijk helemaal níets, behalve dat ze denken dat het míjn schuld is terwijl dat dus helemáál niet zo is. ze denken dat ik een hartloos wezen ben dat geen gevoelens en gedachten heeft. nou, dan hebben ze het dus hartstikke fout. eigenlijk háát ik het om zielig te zijn, en ik zeg het nu ook niet omdat ik aandacht wil, en zielig wi lzijn. want zielig zijn is kut, ik probeer op mijn eigen benen te staan, om mijn leventje te leiden hoe het nu is. om mijn dromen achterna te gaan, maar dat lukt gewoon eenmaal niet als dít zo doorgaat. elke dag verlies ik wel wat zelfvertrouwen, echt élke dag. ik ben zo blij dat ik mijn vriendje nog heb, zó blij. zonder hem had ik vast nog een zelfmoordpoging gewaagd. mam, waarom moet jij er nou niet zijn? waarom verliet je me, wie kan mij nu nog tegenhouden? wie steunt mij nu? alleen JIJ kon dat zo vréselijk goed, en bij jou voelde ik me zo veilig, maar nu ben je er niet meer, en dat is zwaar kút.
natuurlijk denken jullie nu dat ik hier of lieg, óf aandacht zit te trekken. natuurlijk weet ik dat. maar het is niet zo. het voelt gewoon goed om al deze dingen kwijt te raken, om even met lege gedachtes naar buiten te gaan, en over alles na te denken. jullie mogen zeggen wat jullie willen, boeit me gewoon niet. ik heb heus wat anders aan mijn hoofd. elke dag ga ik naar het bos, of naar een verlaten plekje op het strand om mijn tranen los te laten, om de wind in mijn gezicht te voelen. dat maakt me rustig. maar als ik weer thuis ben, of op straat, of op school beginnen mijn hersens weer op volle toeren te werken. meteen raak ik weer in paniek, om alles wat er om me heen gebeurd. om álles. zelfs als een auto toetert blijf ik stokstijf staan en durf niet verder te lopen. zo erg is dat dus. en ik vind het zo vreselijk dat ik er echt om moet huilen. het liefst zou ik met mijn moeder mee gegaan zijn, naar waar dan ook. naar de hemel, hel, weet ik veel wat ik allemaal moet geloven. als ik maar dicht bij haar ben. het lijkt gewoon of jayden het alleen begrijpt, en niemand anders. soms wil ik troost op het internet vinden, maar daar reageren ze allemaal zo kut. ze vinden me gewoon simpelweg fake, waarom zou ik fake zijn? waarom zou ik zo'n vet lang 'verhaal' met allerlei gevoelens typen dan? en daar hebben de meesten geen reden voor. "Om aandacht te trekken!" zeggen ze dan. ja vast, aandacht trekken. hoe levenloos en kansloos ben je dan eigenlijk? vraag ik me weleens af.
in ieder geval geef ik het op. ik geef alles op, ik heb er simpelweg genoeg van. het enige dat ik heb bereikt is dat ik naar 4 gymnasium kon, daar heb ik voor geknokt, om alle omstandigheden heb ik alsnog gymnasium gehaald. en dat heb ik alleen bereikt, verder niets.
alle gevoelens zitten opgekropt, en dat is hatelijk. dan weet je niet wat je moet voelen, behalve haat. heel veel haat.
-
ik hoef ook geen medeleven, ik heb het er gewoon gezet omdat dat vreselijk oplucht,
al kan iedereen het lezen.
nja, jullie zullen het nooit begrijpen maargoed
je hoeft het ook niet te lezen btw, doe ik echt niet voor (:
ik zou niet weten wie dit allemaal zou lezen, behalve ik dan.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ik geef het gewoon op. elke keer moet er wel iets aan de hand zijn om mij kapot te maken.
iedereen denkt tegenwoordig aan zichzelf, het is zo fúcking vervelend om elke dag te zien hoe ze proberen mij kapot te maken. mijn hart helemaal te kunnen verscheuren. het ergste is dat z het nog kunnen ook. gadver, ik wist echt niet dat het leven zó verfuckt was. en ik wel denken dat alles wel goedkwam, dat alles weer op rolletjes liep, maar blijkbaar is dat niet zo. want nu ik terugben beginnen ze al. ik snap niet wat er aan de hand is, waarschijnlijk helemaal níets, behalve dat ze denken dat het míjn schuld is terwijl dat dus helemáál niet zo is. ze denken dat ik een hartloos wezen ben dat geen gevoelens en gedachten heeft. nou, dan hebben ze het dus hartstikke fout. eigenlijk háát ik het om zielig te zijn, en ik zeg het nu ook niet omdat ik aandacht wil, en zielig wi lzijn. want zielig zijn is kut, ik probeer op mijn eigen benen te staan, om mijn leventje te leiden hoe het nu is. om mijn dromen achterna te gaan, maar dat lukt gewoon eenmaal niet als dít zo doorgaat. elke dag verlies ik wel wat zelfvertrouwen, echt élke dag. ik ben zo blij dat ik mijn vriendje nog heb, zó blij. zonder hem had ik vast nog een zelfmoordpoging gewaagd. mam, waarom moet jij er nou niet zijn? waarom verliet je me, wie kan mij nu nog tegenhouden? wie steunt mij nu? alleen JIJ kon dat zo vréselijk goed, en bij jou voelde ik me zo veilig, maar nu ben je er niet meer, en dat is zwaar kút.
natuurlijk denken jullie nu dat ik hier of lieg, óf aandacht zit te trekken. natuurlijk weet ik dat. maar het is niet zo. het voelt gewoon goed om al deze dingen kwijt te raken, om even met lege gedachtes naar buiten te gaan, en over alles na te denken. jullie mogen zeggen wat jullie willen, boeit me gewoon niet. ik heb heus wat anders aan mijn hoofd. elke dag ga ik naar het bos, of naar een verlaten plekje op het strand om mijn tranen los te laten, om de wind in mijn gezicht te voelen. dat maakt me rustig. maar als ik weer thuis ben, of op straat, of op school beginnen mijn hersens weer op volle toeren te werken. meteen raak ik weer in paniek, om alles wat er om me heen gebeurd. om álles. zelfs als een auto toetert blijf ik stokstijf staan en durf niet verder te lopen. zo erg is dat dus. en ik vind het zo vreselijk dat ik er echt om moet huilen. het liefst zou ik met mijn moeder mee gegaan zijn, naar waar dan ook. naar de hemel, hel, weet ik veel wat ik allemaal moet geloven. als ik maar dicht bij haar ben. het lijkt gewoon of jayden het alleen begrijpt, en niemand anders. soms wil ik troost op het internet vinden, maar daar reageren ze allemaal zo kut. ze vinden me gewoon simpelweg fake, waarom zou ik fake zijn? waarom zou ik zo'n vet lang 'verhaal' met allerlei gevoelens typen dan? en daar hebben de meesten geen reden voor. "Om aandacht te trekken!" zeggen ze dan. ja vast, aandacht trekken. hoe levenloos en kansloos ben je dan eigenlijk? vraag ik me weleens af.
in ieder geval geef ik het op. ik geef alles op, ik heb er simpelweg genoeg van. het enige dat ik heb bereikt is dat ik naar 4 gymnasium kon, daar heb ik voor geknokt, om alle omstandigheden heb ik alsnog gymnasium gehaald. en dat heb ik alleen bereikt, verder niets.
alle gevoelens zitten opgekropt, en dat is hatelijk. dan weet je niet wat je moet voelen, behalve haat. heel veel haat.
-
13 jul 2008
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 13 jul 2008 ---
- O 03 jul 2008 4 gymnasium xD ( 4 )
- O 02 jul 2008 1 jaar al <333 ( 4 )