004 - Heb je haast of zo?!

Vrijdagavond, koopavond. De hele stad is gevuld met kinderwagens, dertienjarige gangsters en hysterische vrouwen en ik sta op de schoenenafdeling in de Chinezen-winkel. Ik heb een echte haat-liefde relatie met vrijdag want 1) het is ein-de-lijk eens druk, in plaats van de gebruikelijke uitgestorven doordeweekse werkdagen, wat betekent dat ik ook daadwerkelijk wat kan doen en niet de hele tijd uit mijn neus aan het vreten ben. En 2) vrijdag betekent hyperactieve tienermeisjes die mij spontaan migraine bezorgen, blauwe tenen door haastige moeders die vliegensvlug met hun buggy door de winkel heen razen, asociale jeugd die stiekem in een hoekje pumps in hun tas proberen te stoppen (maar eigenlijk vind ik dat wel leuk, heerlijk om die eens flink te grazen te nemen) en van die gebrekkig Nederlands-sprekende vrouwen die met moeite hun schoenmaat weten te vertellen en mij chagrijnig aankijken als ik het niet meteen begrijp.
Ja, vrijdag is leuk, grappig, maar ook ondankbaar en vermoeiend.

Vorige week vrijdag. Vijf voor negen. Ik heb netjes de vloer al gedweild, wetend dat er altijd die laatste klant is die toch nog, ondanks de natte traptreden en het bordje 'GEEN TOEGANG', naar beneden komt om lekker met modderpootjes de vloer weer te bevuilen. Eerst kon ik me daar mateloos aan irriteren en vond het een beetje respectloos, maar nu bedenk ik me maar 'whatever, het is niet mijn vloer' en probeer een glimlach op mijn vermoeide gezicht te toveren.
Dit maal zijn de laatkomers twee donkere, Surinaamse vrouwen die mij vragend aankijken.
"Ja, kom maar, als je het kort houd." grom ik twee minuten voor sluitingstijd. Ik kan gewoon geen 'nee' verkopen, dus de vrouwen komen lachend naar beneden.
Echter, is het al tien over negen als ik de volgende keer op de klok kijk en het gevoel om ze asociaal de deur uit te zetten begint te kriebelen. Ze praten in het Surinaams en houden iedere schoen in de hele winkel vast en wanneer ik ze na twintig minuten over negen vriendelijk verzoek om een keuze te maken, kijken ze me beiden woedend aan.
"Doe nou eens rustig!" roept de een.
"Ja, heb je haast ofzo?" krijst de ander.

Nee, natuurlijk heb ik geen haast. Ik sta hier de hele dag voor mijn lol andermans zooi op te ruimen.
ROT OP. Serieus. Rot. Op.

Ik voel een enorme drang op komen, een drang om ruzie te zoeken en al mijn opgekropte irritaties en woede op hun af te reageren. Ik bal mijn vuisten, maar op het moment dat ik mijn mond open wil doen om iets lelijks te zeggen, haal ik mijn schouders op, draai ik me om en loop naar boven.
"Wat jij zo lang doen, wij dicht!" roept mijn Chinese bazin boos. Dat was de druppel.
"Mij lukt het niet. En ik moet mijn bus halen. Houdoe."

Ik pak mijn spullen en terwijl ik drie verbaasde, Chinese gezichtjes achter de toonbank zie zitten, loop ik de deur uit.