013 - Ik heb schijt.

Aan alles. Goed, lekker kort door de bocht. Natuurlijk niet aan alles.

Tot ongeveer een jaar geleden, was ik een onzeker wrak dat geen zelfrespect had en ook nog eens mezelf met verkeerde dingen bezig hield. Mensen hebben me laten vallen, mannen hebben me keer op keer teleurgesteld en een van die mannen was zelfs mijn eigen vader die keer op keer weer liet zien dat ik hem niet kon vertrouwen. Ik was rusteloos, ongelukkig en zocht mijn heil in iedereen die mij enigszins het gevoel gaf dat ik wat waard was. Maar goed, schijn bedriegd en zo belandde ik uiteindelijk keer op keer weer op dezelfde plek: alleen en in het donker.

Maar, ik ben er over heen. Na al die jaren van gebroken harten, teleurstelling, huilen en eenzaamheid sta ik nu, anno 2012, zo stevig in mijn schoenen dat ik er van schrik. Ik denk niet ieder moment meer aan 'wat anderen er van zullen vinden'. Eerlijk is eerlijk: het boeit me -tot zekere hoogte- geen reet meer of zij vinden dat ik iets positiefs of negatiefs doe. Ik laat niet over mij heen lopen, zelfs niet meer in de liefde. Ik heb geen constante bevestiging meer nodig om te weten of ik wel 'leuk' ben.
Want guess what? Ik ben niet leuk. Ik ben sarcastisch, in zichzelf gekeerd en iemand die je recht in je ogen kijkt. Een dromer, iemand die door jouw leugens, jouw masker heen kijkt en je daarmee confronteerd. Ik druk je met de neus op de feiten en wil je alleen helpen als je daar zelf achter staat. Geen zacht gekookt ei, geen ingezakte pudding maar een stalen vuist. Ik denk voor mezelf, aan mezelf en 'nee' is godverdomme eindelijk eens 'nee'.

Aan de andere kant, ben ik nog altijd gul, vrijgevig, bied ik een luisterend oor en ben de omgaan een best leuk mens. Maar al die dramaqueens, al die eendagsvliegen, al die misselijkmakende zwoele mannenstemmen, al die achter-je-rug-om-trutjes, al die 'halve' vaders, muggenzifters, mierenneukers en andere negatieve troep...nee, dat nooit meer. Weg ermee.

Ik ben Zeiksnor en ik mag er zijn. Zo, en nu jij.