016 - Vreemdgaan.

Weet je wat ze vroeger zeiden? Dat ik hetzelfde was als al die andere meiden,
weetjewel, want ja, ik hield van paardrijden, glijbaan glijden, bloemen snijden,
afval scheiden, tekstloze bladzijden met van die platen aan weerszijden,
in plaats van fantasieloze teksten zonder inhoud, ongeinspireerde kutzooi vond ik die Wim en Piet, Siem en Miet, maar nee,nee dat ik vertelde ik ze natuurlijk niet.

Want anders zijn hier is not done, when you're not in black and white you're no fun, je moet jezelf niet onderscheiden, het is één voor allen en allen voor één in deze wereld, een roedel, een groep, je bent een kuddedier, en ik maar denken ik moet weg hier, weg uit deze schijnheilige wereld waarin ik toch nooit zegevier.

En ouder werd ik, tsja 't gebeurd toch, zie je, heb ik toch iets gemeen, ben ik toch een beetje zoals iedereen,ouder worden, later heerlijk oneerlijk, lelijk en oud en gemeen, terwijl ik stiekem dagelijks in mijn bed ween,helemaal alleen.
Maar goed,dat zijn zorgen voor later, adolescentie en mijn wekelijkse kater, verder kijk ik niet, ik heb misschien wel een grote snater, maar mijn neus is nu eenmaal niet zo lang.

En jij loopt door, alleen, maar dat kan je niet schelen, ik was zoals velen, de anderen, de anderen, ja, die kan jij niet uitstaan he, blinde schapen zonder naam, van die mensen van 's zondags op de golfbaan, vroeg opstaan, eigenwaan, kansloze arbeiders ontslaan, daar heb jij een hekel aan, want, voor jou heb ik geen bestaan. Jij ziet mij als het groen in een Mondriaan. Nee, jij bent anders, denk je, jij bent niet oppervlakkig of zelfvoldaan, jij bent geen pornokijker of nymfomaan, nee, nee, jij houd gewoon van vreemdgaan, want gevoelens, daar heb jij schijt aan, jij, met je hypokriete, veel te korte reukorgaan.

Want ik ben hetzelfde als al die andere meiden, houd van stiekem auto rijden, mijn vrienden verblijden, zonnige jaargetijden, trouwen en daarna weer scheiden, mijn benen spreiden, donkere mannen op straat vermijden, kleine insecten laten lijden, huilen om een tragisch overlijden en zachtjes mijn vingers in je broek laten glijden. Ja, ik ben precies zoals al die anderen. Ik moet wel.

Want anders zijn hier is not done, when you're not in black and white you're no fun, je moet jezelf niet onderscheiden, het is één voor allen en allen voor één in deze wereld, een roedel, een groep, je bent een kuddedier, en ik maar denken ik moet weg hier, weg uit deze schijnheilige wereld waarin ik toch nooit zegevier.