02.
Uiteraard heb ik om een tweede kans gevraagd. Hij wilde eerst 2 weken tijd en rust om na te denken, zijn eigen ding te doen en te kijken wat hij nog voor me voelde. Die 2 weken zijn voor mij slopend geweest, want kerst en oud en nieuw kwamen eraan. Ik heb me met feestdagen nog nooit zo alleen gevoeld en ik vond het dan ook verschrikkelijk om alleen te zijn. Donderdag 27 december was ik even naar stage geweest, daarna had ik hem gebeld om te vragen of hij zin had om misschien die zondag elkaar even te zien. Hij zou hier over nadenken, maar ik had er eigenlijk al meteen spijt van dat ik het had gevraagd. 's avonds ging ik met mijn beste vriend naar de bios, toen we net bij mij thuis wegreden met de auto werd ik gebeld door mijn vriend. Hij vroeg waar ik was, dus ik zei in de auto. Of ik tijd had om even te praten, ja hoor kan wel. Met wie zit je in de auto? N, we gaan naar de bios. Oh nou dan bel ik later wel even terug. Toen ik de vraag stelde wat er was zei hij dat hij een keuze had gemaakt. We hingen op, maar ik wist al genoeg. Het was definitief over. Ik had dat sterke gevoel al vanaf dinsdagavond, maar wilde het niet geloven, ik wilde dat het anders was. Toen ik weer thuis was heb ik met heel veel tegenzin een berichtje gestuurd dat ik thuis was en in bed lag. Toen kwam het kutste telefoongesprek ooit. Hij vertelde me dat het inderdaad definitief over was. Ik was meer als een zus voor hem. Hij had nog wel wat gevoelens voor me, maar niet genoeg om een relatie te behouden. Uiteraard heb ik me weer kapot gehuild. Ik vroeg hoe het nu verder zou gaan met contact, maar ook hij wist het niet helemaal. Hij dacht dat het het beste was om eventjes gewoon weinig contact te hebben. Na ongeveer een uur bellen zijn we gaan slapen, voor zover dat bij mij lukte. Ik had gelukkig vakantie dus ik kon soort van uitslapen.
Nu ruim een maand later heb ik nog wel wat contact, maar hij wilt het liefst dat ik hem een tijdje helemaal met rust laat. Ik vind dat heel moeilijk, want ik moet van veel contact helemaal naar 0. Dat doet me pijn. Ik probeer het echt wel, maar het lukt me nog steeds niet. Als ik hem een berichtje stuur en hij reageert niet, voel ik me in de steek gelaten. Ik ben dan enigszins boos op hem, maar zeg dat niet tegen hem. Ik wil hem niet kwijt, niet afstoten. Maar ik ben zooo bang dat ik hem definitief kwijt raak, ook al heeft hij gezegd dat hij niet definitief nee voor de rest van zijn leven heeft gezegd. Ik vind het heel moeilijk om zonder hem door te gaan, ik doe het wel maar het doet pijn.
Liefs
SMDer, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende