03Februari2024

Altijd als ik een kast opentrek scan ik er doorheen zonder ook maar iets van de spullen aan te raken of verschuiven. In mijn logica staan de dingen die ik veel gebruik vooraan of bovenop. Er is dus geen reden om prul te verplaatsen tijdens het zoeken. Ik ben dan ook een notoire speurder. Ik ben een expert in het zoeken, maar het vinden zit niet in mijn forte.
Dit object is echter iets dat ik al lang niet meer heb aangeraakt. Felrood van kleur, met zwarte wieltjes. Het hoort in deze kast te staan, maar is mogelijk in de jaren dat we hier wonen van plaats veranderd. Wij hier wonen, de Griekse goedkope slet en ik. Ironisch genoeg is ze allesbehalve goedkoop. Classy lady. Hoewel ze hard heeft gewerkt voor haar eigen centjes, verwen ik haar graag met luxeproducten en cadeautjes. Goed, eerlijk is eerlijk, ik zou wat attenter kunnen zijn rondom Valentijn, en mijn romantische spier is verre van conventioneel. Toch probeer ik de welvaart met haar te delen. Die studie en het wisselen van baan heeft me immers geen windeieren gelegd. Behalve een verdriedubbeling van salaris, bied het me ruimte om me nog verder te ontwikkelen op professioneel niveau, persoonlijk niveau en in het doorgeven van kennis. Mijn voornaamste werk is het maken van gepersonaliseerde medicijnen tegen kanker en hoewel ik verder van het bed sta, red ik meer levens dan in het ziekenhuis. Daarnaast ben ik de gecertificeerde gek en officieuze raadsheer van de afdeling.

Het werken met geschoolde mensen is heerlijk, omdat wanneer ze een onconventionele mening of bewering hebben, er gelijk verwijzingen worden vermeld naar betrouwbare bronnen, en niet naar, bijvoorbeeld, X of Gezichtsboek. Iedereen beseft zich dat bewijsplicht niet bij de ontvanger ligt, maar bij de zender. De vrijheid van meningsuiting is iets anders dan vrijheid van consequenties. Jij mag vinden en roepen wat je wilt, die vrijheid heb je, en ik mag je een domme mongool vinden en je uitlachen, dat is mijn vrijheid. Of het ook gebeurd is een tweede natuurlijk. Maar ik weet als de beste dat je niet iedereen kan helpen. Het is niet aan mij om de wereld te verbeteren of te redden, het is aan mij om mijn leven op de rails te houden en klaar te staan voor mensen die geholpen willen worden. De rest van de problemen lossen zichzelf een keer op.

Het dilemma van spullen niet kunnen vinden is hier echter niet een van. De volgende kast, heel veel heen en weer geschuif en gerommel. Het is maar goed dat zij niet thuis is en ik lawaai kan maken voor iets triviaals. Op werk zijn er meerdere ruimtes met dezelfde spullen maar een andere indeling. Het lukt me niet een systeem of logica te vinden in die rommel, dus ik heb een hekel aan de klus waarbij ik materieel moet verzamelen. In tegenstelling tot het verzamelen van verhalen en ervaringen. Op mijn vorige werk was iedereen ouder dan ik, maar nu is vrijwel iedereen jonger. En dan kom je er ineens achter dat de dingen die je hebt meegemaakt niet uniek zijn. De verhalen, twijfels, stappen, lessen… Iedereen maakt ze op een eigen manier mee.
Als introvert die zichzelf aangeleerd heeft zich als een extravert te gedragen, praten mensen graag met me. Vooral omdat ik een goede luisteraar ben. Ik oordeel niet en ben vooral nieuwsgierig naar de gedachten achter de meningen. Iedereen kan een mening hebben, daar is geen uitdaging of specifieke denkwijze voor nodig. Maar de mening verdedigen wanneer deze in twijfel wordt getrokken, daarin ligt de kracht van je visie en het wel of niet krijgen van respect. En nog beter, de mogelijkheid tot het veranderen van mening. Je kan het zien in hun jonge ogen, die afwezige blik, de opgetrokken wenkbrauwen, de korte “oh fuck”. En als een parachute gaat hun brein open en beginnen ze te twijfelen aan hun originele mening… Ik vind het geweldig.

Maar om tot zo’n conclusie te kunnen komen moet je eerst de beperkingen van je eigen denken en weten herkennen. En die levensskill… Tsja… Hoe dommer je bent, he meer je absoluut en zonder twijfel in jezelf gelooft. De discussies gaan dan niet meer over inzichten, die gaan dan over gelijk halen. Al vindt heel de wereld A, dan nog zal je in je eigen waanzinnige B geloven. Als ervaringsdeskundige herken ik het als geen ander. Grappig genoeg gebruik ik mijn waanzin en humor om mijn omgeving te veranderen, en hopelijk te verbeteren. Charisma is in die zin belangrijker dan intelligentie, want al ben je nog zo slim, als je de wetenschap niet kan vertalen naar een leuk verhaal, kan je de boodschap niet verkopen. Het lijkt me lastig om te moeten leven zonder slim te zijn en niet de sociale behendigheid te hebben jezelf op positieve manier te verwoorden. Ik snap de frustratie en de reden waarom mensen op onzinpartijen als de PVV stemmen. Omdat de partij ineens woorden weten te geven aan de dingen die andere denken. De flaw in deze partijen echter is dat ze alleen de problemen roepen, en niet met reële oplossingen komen. Echter, omdat zij wel het charisma hebben om een boodschap te vertellen aan een publiek dat niet in staat is de cijfertjes te begrijpen, is het makkelijk om te zeggen “Immigranten zijn niet welkom, allemaal eruit!” er is immers niemand die het grote plaatje van arbeidsmigratie kan interpreteren in hun doelgroep. Natuurlijk, nu ik dit genoemd heb zijn er mensen die zichzelf kunnen verdedigen omdat ze denken te begrijpen waar het over gaat, maar ondanks eerder vermeld zit daarin dit keer niet de kracht van de mening. Het gaat om de realisatie dat je dingen niet weet, niet begrijpt. De discussie hierover aangaan bewijst daarin precies mijn punt.

“De ruimtes hebben allemaal dezelfde spullen, maar toch lukt het me niet te vinden! (probleem) daarom wil ik voorstellen alles opnieuw en uniform in te richten. Elke kamer hetzelfde, gesorteerd op itemnummers (oplossing).” Een daverend applaus, mensen fluiten, er wordt geroepen; “VLH for president!” Een maand later ziet alles er hetzelfde uit, en kan ik tenminste vinden wat ik zoek. 5S noemt men dat binnen het bedrijf. Tijd besparen door dingen logisch te maken. Het grote plaatje oplossen vanuit persoonlijk falen. Als ik het fout kan doen, is er een grote kans dat anderen het ook fout doen. Maar omdat ik mijn falen om kan zetten naar lingo dat management ook spreekt, lukt het mij wel dingen aan te passen.

Dat rode ding is hiermee echter nog niet gevonden. Drie kasten verder en nog geen enkel spoor van de omhooggevallen föhn. Goed, het is geen letterlijke föhn, maar uiteindelijk is het enkel iets dat warme lucht blaast met een leuk frontje eromheen. Eigenlijk kan ik alleen nog maar in de kelder kijken, daar waar mijn smerige geheimen opgeslagen liggen. Waar blijkt dat ik kennelijk helemaal geen schrijver ben, maar drie kinderen in een regenjas die stiekem en biertje proberen te kopen – en het dan niet eens lekker blijken te vinden- of daar waar de vloer opengebroken was en nu een kinderlijkje onder het beton ligt. Je weet wel, omdat ik mijn reputatie niet wilde schaden. Voor zover ik die nog had op een stervende website.
Als ik überhaupt al iets had opgebouwd. Iets of iemand afbreken is zoveel makkelijker dan het opbouwen, maar als de situatie er om vraagt, iemand praktisch smeekt, is het dan niet een beetje terecht om te doen?
Ik observeer de dozen in de kelder. Jaren van papier en herinneringen. De een nog beschamender dan de ander. Daar, op ooghoogte, staat de rode popcornmachine die ik zocht. Niet meer zo felrood als ik me kon herinneren, met een afgebroken zwart wieltje en spinraggen op de stekker. Het wieltje kan ik nog fixen met een schroefje en een moertje, de binnenkant is nog schoon te maken met een sopje. Ik zucht; "Gevonden."

In de keuken bleek het apparaat nog prima in staat om mais te poppen. Gelukkig maar, want sommige dingen veranderen niet.


-VLH