06-03-2019

Er zijn vaak van die momenten in het leven waarbij er zoveel rond spint in je gedachten.
Zoveel dat een pen en een papier vaak niet eens de oplossing is, altijd opzoek naar een nieuwe uitdaging in het leven. Maar wanneer dit even tegen gehouden wordt valt alles in duigen. En kan zelfs een oppepper van mijn vrienden het niet meer helpen. Ben ik weer depressief? -Nee, echt niet! Pak de ladder en begin weer opnieuw, blijf ik mezelf maar herhalen. Maar wat is het waard?
Altijd weer een tegenslag en altijd de zelfde ladder die ik weer moet beklimmen. Denk je dat je nu alles op een rijtje hebt, eigen huis, een baan waar ik het naar mijn zin heb, een opleiding betaald door mijn baas.
Vrienden die blijven bellen of ik dit weekend kan afspreken en jongens die smeken om aandacht terwijl ik nog niet tevreden ben over mijn uiterlijk zijn ze weg van mijn ''ik zeg waar het op staat en heb overal schijt aan'' mond?
Maar als het erop aan komt weten ze niet wat houden van inhoud...
En toch is er iets wat ik mis, ik voel me op dagen zoals vandaag behoorlijk alleen.
Ik ben altijd onderweg of op het punt om onderweg te zijn en dan verlang ik naar mijn eigen huisje en de rust om me heen. Maar vandaag was het anders, ik was thuis en vrij van werk. Had gewoon voor het eerst geen afspraken staan en kon voor het eerst de hele dag in mijn bed liggen zonder dat er een moeder mij vertelde dat ik wat meer moest gaan doen of een strijd met de klok had. Ondanks dat ik veel sociaal media contact had voelde ik me behoorlijk alleen. En de aandacht van een vriend of huisdier was zeker niet waar ik naar verlangde. Ik mis de aandacht van een geliefde om me heen, nu pasen er weer aan zit te komen gieren de herinneringen van twee jaar geleden door mijn hoofd. Mijn eerste liefde was het zeker niet, maar wel de beste en de laatste. Sinds dien heb ik van niemand meer zo gehouden als van hem. Zou het hem zijn die ik mis? Of is het de verlangen naar de aandacht? Wie zal het zeggen...?

just a sunflower.