06.

Soort van update…

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen en wat ik moet zeggen. Maar ik wil van me afschrijven, er zit zoveel in mn hoofd, zoveel frustratie en ellende. Ik kan het niet alleen.

Het contact is er nog steeds heel weinig, de laatste week helemaal niet. In ieder geval, hij reageert niet. Hij is zondag 27 januari naar Dubai gegaan, hij kon met zn vader mee die moest er voor zaken heen. Die vrijdag ervoor heb ik hem voor het laatst gebeld, dat hij opnam. Ik heb geprobeerd hem daar in Dubai met rust te laten, maar ik heb hem toch af en toe even een sms gestuurd omdat ik benieuwd was naar hoe hij het daar had. Maandag heb ik 1 smsje terug gehad, dat het super vet was en hij kapot was dus ging slapen. Verder reageerde hij niet op sms. Vrijdag 1 februari kwam hij terug uit Dubai en heb ik hem geappt, daar reageerde hij heel kort op dat hij in de auto zat en veel heeft gezien en gedaan. Dat was het einde van zijn reacties. Ik heb hem gezegd dat ik graag af en toe een reactie zou willen, heus niet elke dag. Maar dit vind ik helemaal niks dat ik niets hoor. Ook hoop ik hem binnenkort te zien, want hij zou met me mee gaan naar het theater eind maart. En ik denk dat het erg ongemakkelijk zal zijn als ik hem dan voor het eerst weer zie. Ik hoop ook nog steeds dat hij met me meegaat. Ik ben bang, bang om hem kwijt te raken. Ik weet niet wat ik moet doen.

Afgelopen vrijdag liep alles me te hoog op, geen contact met hem en op school wordt het ook niet beter. Ik heb geen nieuwe stageplek en ik had deze week al 2 weken stage moeten lopen. Alle uren moet ik straks gaan inhalen, dus ik vraag me af hoe ik dit allemaal moet gaan doen.
Maar aangezien alles me teveel werd neigde ik weer naar de schaar, ik heb mezelf aangepraat het niet te doen, omdat ik ook een belofte had aan mn ex. Maar die belofte heb ik gebroken, ik heb de schaar gebruikt. Ook denk ik: waarom zou ik de belofte houden aan iemand die mij op dit moment toch niet steunt, die er niet voor me is?
Zondag moest ik oppassen en heb ik het laten zien aan de moeder van mijn oppaskinderen, dat is tevens ook een vriendin van me dus ik wist dat ik haar kon vertrouwen. Ze schrok, ik heb gepraat met haar, maar ze snapte me wel. Maandag vroeg ze aan me hoe het ging, klote. Ze zei dat ze met een uur bij me was. De rest van de dag heb ik bij haar doorgebracht en ik heb er ook geslapen. Gelukkig heb ik die dag afleiding gehad, maar toen ik gister weer thuis was begon ik meteen weer na te denken. Ik zeg ook elke keer tegen mezelf dat het niet lang meer duurt of ik sta bij mn ex voor de deur, want ik trek dit niet. Ik voel me heel down, baal van alles en denk soms om een einde aan mn leven te maken. Ja ik weet het, ik laat veel mensen met pijn en verdriet achter. Maar ik kan het niet meer. Ik ben op, ik weet gewoon niet meer wat ik met mijn ex moet doen. Ik wil hem spreken en zien, maar ik wil hem ook niet kwijt.

Don’t know what to do

Liefs