10 Februari 2024

De dag dat ze met het mes op haar arm stond, toen ik hem daar weghaalde en we over de kermis struinden tot haar bui weer voorbij was...
Met mijn oudere brein vraag ik me nu af of het een schreeuw om hulp of een schreeuw om aandacht was. De hulp die we haar probeerde te geven is nooit aangeslagen. Ze kon niet met haar demonen omgaan, laat staan het gevecht aangaan of de traumas herleven.
"Daar ben ik niet sterk genoeg voor." zei ze altijd, met een lage, krakende stem en de shag in hand. Ik heb nooit durven te vragen wat er gebeurd was, of misschien dacht ik er niet aan omdat ik jong en stupide was. Hij heeft het ooit tussendoor laten vallen omdat hij dacht dat ik het wist. Ze was verkracht of misbruikt. Ik weet het niet eens meer omdat er geen details werden verteld. Wel weet ik dat ze de stenen van de oprijlaan moest harken in haar jeugd. Een nutteloze klus zodat ze iets te doen had.

Met het verliezen van haar partner verloor ze een groot gedeelte van zichzelf en vooral haar mentale welzijn. Toen ik hem ernaar vroeg, bleek dat haar partner veel psychische aanvallen bij haar onder controle wist te houden, of haar wist te troosten. Nogmaals, ik weet de details niet meer en kan er ook niet meer naar vragen. Ik heb ook geen idee hoe ze die twee huizen heeft weten te kopen, of welke motor ze vroeger reed.

Feit is dat hij en ik beiden geen idee hadden hoe we met haar buien om moesten gaan. Natuurlijk dachten we dit wel te hebben, vooral ik, omdat ik altijd alles beter denk te weten. Laten we het karakter en vooral naïviteit van de jeugd noemen. Iedereen die zestien tot en met negentien is denkt te weten hoe de wereld werkt. Ik accepteerde al vrij snel dat zij geen hulp wilde, dus draaide het me vooral om hem uit de situatie te halen wanneer nodig. Hij sliep bij mij als het slecht met haar ging. Een matras op de grond van mijn kamer, overdag school, dan games en dan, tsja, was het slapen? Was het praten? Deden we überhaupt aan praten? Oppervlakkig, aannemelijk, maar ik moet zeggen dat mijn herinnering mij hier in de steek laat.

Toen ik hem niet meer sprak ging ik nog wel bij haar op de koffie. Inmiddels in de latere helft van de twintig, ging ik voor koffie en een koek langs. Even bijpraten, horen welke avonturen ze nu weer beleefd had. Van slechte relatie naar slechte relatie, geluk vinden en het weer kwijt raken door turbulente periodes. Het was bijna alsof ze opties had, en dan bewust voor de verkeerde koos. En ergens snap ik: herkennen doet vertrouwen. Naïef opzoek naar de liefde, blind voor de vele oplichters die rondlopen. Opzoek naar dat wat ze verloren had.

Kanker, schimmel in haar longen, geen huis maar geld genoeg, een zorghotel, de dood. Ik heb haar dode lichaam niet gezien, ik ben niet langs de kist gegaan. Zekerweten dat ze dood is doe ik dus niet. Misschien is ze gevlucht naar de Bahama's, en zit ze nu cocktails te drinken in de zon. Ik hoop het.

Ik heb gesproken op de begrafenis, maar ben weg gegaan voor het condoleren. Later is me verweten dat ik dat alleen maar deed om hem pijn te doen. Dat ging voor meerdere dingen op trouwens, dat het alleen maar was om hem te kwetsen. Nu ik er zo aan terug denk laat dat zijn beperkte manier van denken zien, overtuigd dat er niets mis was met zijn gedrag. Maar toch, sinds die dag twijfel ik of ik juist heb gehandeld. Misschien had ik de grotere man moeten zijn, maar ik koos voor mijn gezin en familie in plaats van voor een oude vriend. Ik begrijp waarom ik de keuze heb gemaakt, misschien sta ik er nog steeds achter, maar de twijfel zal aan me blijven knagen.

Gisteren realiseerde ik me hem te missen. Vannacht heb ik liggen dromen en vandaag besef ik me dat ik niet hem, maar onze tijd samen mis.


-VLH