1030. Once a small world.

Al lopende met een bundel post in mijn handen besef ik mij waarom ik alles te boven dit baantje koos. Het is de tijd welke ik heb om te beseffen, herinneren of voor lief te nemen. Zo was de avond van gisteren, woelende onder de lakens duistere maar schone gedachtes aan hoe het eens was. Een Mid-Life crisis zou de juiste omschrijving wezen voor een ervaring als deze.

Dan doet er niet toe hoe de tijd verliep, de kwalen mij terroriseerden want voor enkel het moment zou ik het willen herleven. Ik mis haar niet, zij welke vreemdging op de meest gruwelijke wijze denkbaar voor degene welke haar liefhad maar ik mis de momenten dat wij samen lachten, ik mij goed voelde en verliefd was. Zo dacht ik aan de nacht waarin ik haar het huis binnen loodste zonder dat ook maar iemand zich er bewust van was. Het avontuurlijke, het rebelleren tegen de zorgzame hand van mijn ouders welke zagen aankomen wat mijn hart op een dag deed breken.

Zo mis ik het gezicht, niet de persoon maar het moment waarin de wereld klein was, klein genoeg om te koesteren, van te houden...

Ik mis het...