1031. Raar Kind.
Wat is de zon wanneer er geen dag is?
Wat is het licht wanneer er geen duisternis is?
Wat is rust wanneer er geen drukte is?
Waar is het genieten wanneer er geen verdriet is?
De dag van vandaag is de dag waarop er niks mis is maar toch alles, ik leef in de leegte waar ik eenzame paden bewandel, stilletjes ondanks mijn regel bevond ik me zojuist op de chat hunkerend naar iets wat ik me niet langer herinner. Ik heb mijn leven, mijn sociale contacten maar verloor mijzelf. Altijd heb ik deze lach, net zo min echt als dat deze nep is...
De vage herinneringen welke reiken tot die dag in het verlaten park waar alles in herinneringen helder wordt als daglicht. De plek waar het begon en ik nooit volledig van ben hersteld of ooit zou zijn. Niettemin leef ik verder, gebrandmerkt zowel lichamelijk als geestelijk. De jaren hierna waren een mengelmoes van hoop, liefde en verdriet... Ik ben vele goede mensen op mijn pad tegen gekomen maar verloor ze even snel weer wat anders geld voor het kwaad wat mensen mij deden welke lange tijd bleef hangen.
Zo, tot de dag van vandaag kom ik deze mensen nog tegen wat de alledaagse norm is voor de gehele samenleving. Toch heeft dit zijn tol geëist, verzwakt door de omstandigheden met mijn gevoel als kompas en het hart open en bloot, niet in staat een bescherming op te bouwen. Dit heeft mij los gerukt, van mijzelf. met enkel de herinneringen aan hoe het eens was, niet in staat mij ooit nog volledig open te stellen tegen over de ander...
Niet meer dan normaal volgens de algemene norm... Maar ik was dan ook een vreemd joch
Wat is het licht wanneer er geen duisternis is?
Wat is rust wanneer er geen drukte is?
Waar is het genieten wanneer er geen verdriet is?
De dag van vandaag is de dag waarop er niks mis is maar toch alles, ik leef in de leegte waar ik eenzame paden bewandel, stilletjes ondanks mijn regel bevond ik me zojuist op de chat hunkerend naar iets wat ik me niet langer herinner. Ik heb mijn leven, mijn sociale contacten maar verloor mijzelf. Altijd heb ik deze lach, net zo min echt als dat deze nep is...
De vage herinneringen welke reiken tot die dag in het verlaten park waar alles in herinneringen helder wordt als daglicht. De plek waar het begon en ik nooit volledig van ben hersteld of ooit zou zijn. Niettemin leef ik verder, gebrandmerkt zowel lichamelijk als geestelijk. De jaren hierna waren een mengelmoes van hoop, liefde en verdriet... Ik ben vele goede mensen op mijn pad tegen gekomen maar verloor ze even snel weer wat anders geld voor het kwaad wat mensen mij deden welke lange tijd bleef hangen.
Zo, tot de dag van vandaag kom ik deze mensen nog tegen wat de alledaagse norm is voor de gehele samenleving. Toch heeft dit zijn tol geëist, verzwakt door de omstandigheden met mijn gevoel als kompas en het hart open en bloot, niet in staat een bescherming op te bouwen. Dit heeft mij los gerukt, van mijzelf. met enkel de herinneringen aan hoe het eens was, niet in staat mij ooit nog volledig open te stellen tegen over de ander...
Niet meer dan normaal volgens de algemene norm... Maar ik was dan ook een vreemd joch
02 okt 2013 - bewerkt op 16 okt 2013
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 28 jun 2023 Mijn dag zoals de zon aanschouwd.
- O 16 nov 2022 Breekbaar Steen (Dicht)
- O 07 jun 2021 Ademnood
- O 18 jan 2021 Mijn wereld vol monsters.
- O 19 okt 2020 Klein Fijn MyDiary
- O 08 dec 2019 Poortje Open, Oogje Dicht
- O 17 jan 2019 15 Jaar MD ( 1 )
- O 03 sep 2018 Schreeuw
- O 14 jul 2017 Waar is mijn dolk?
- O 07 apr 2017 The IF statement
- O 29 sep 2016 Strange Things Happening
- O 10 jun 2016 Mijn muur van vuur.
- O 03 apr 2016 Md Verlaten? ( 2 )
- O 17 nov 2015 Worship life by living
- O 23 aug 2015 Till next year! ( Thank you all! )