1055. De Leegte

Jaren geleden, vooral gevoelsmatig ervoer ik het dagelijks waar dit nu een totaal ander verhaal is. Het was toen zonder duidelijke reden mijn hoop, wilskracht en hart weer op de klippen sloeg enkele jaren geleden. Sinds dat moment is niks geworden zoals het eens was.

Ik weet waar ik naar toe moet, ook waar ik vandaan kwam. Toch heb ik mijzelf ergens verloren onderweg. Als ik tegen mijzelf zou zeggen dat ik mijn monsters overwonnen heb zou ook betekenen dat ik ze mis. Ik mis het huilen, ik mis het verdrietig zijn, ik mis de diepere zin van het leven.

Soms vind ik het terug in de dromen welke ik de volgende ochtend herinner. Zeldzamer maar zeker aanwezig wanneer ik met mijn vriendin ben in stilte met de tijd om na te denken. Dan voor een fractie besef ik me hoe gelukkig ik ben met het gevoel van voorheen en dan is het weer weg.

Er is een manier waarvan ik weet dat het zal werken mijn volledige leven en het gevoel weer terug te krijgen maar daarvoor zal mijn hart gebroken moeten voelen waardoor de muren barsten zullen krijgen en ik deze kan neerhalen met de hamer welke ik het afgelopen jaar in handen had. Zwoegend, zwetend... strevend naar de val van deze muur binnen in mij.

Toch, als dit gebeurt heb ik mijn gevoel terug maar zal ik mijn toekomst met mijn liefde mis lopen welke mij belangrijker is geworden dan dat mijn gevoel voor mij is.