1056. Hard Times? Let's celebrate it ;)

De wil te schrijven bracht mij hier waarna ik in mijzelf begon te zoeken naar de reden waardoor ik mijzelf verraste door het besef dat mijn gedachtes zich naar het verleden strekten wat misschien normaal is voor de meesten maar eigenlijk niet voor mij was.

Het verleden, waarin ik zowat elk probleem had wat een puber had kunnen hebben was dit nooit een probleem. Zelden sprak ik over 'vroeger' met mijn zicht altijd op morgen met de hoop dat alles beter zou worden en het ook zo is gekomen.

Ik sprak laatst met mijn laatste, ja echt laatste vriendin van toen. Met de rest heb ik het contact verbroken, andersom of verwaterd. Ik zei tegen haar dat ik altijd al zo positief was, toen zelfs meer als dat ik nu ben omdat alles op lange na niet meer zo negatief is als dat het toen was. Niettemin dacht ik er nooit zo over na als dat ik er nu over nadenk en wat volgt is voor allen welke een moeilijke tijd heeft.

Wat mij opviel is dat ik het leven minder leef als dat ik toen deed. Uiteraard is er een manier maar nooit zo vol, zo geweldig als toen. Namelijk omdat het toen zo slecht was vrolijkte een regenboog me al ontzettend op. Laat staan een kus, of nee... Een blik want ja, een blik kan wonderen doen.

Sinds dat het allemaal beter ging en ik mijn doel had bereikt, mijn trauma overwonnen liep ik een nieuwe op. Hoe kan ik nu nog zo gelukkig zijn op de speciale momenten wanneer het altijd speciaal zal zijn vanaf dit punt? Het is me gewoon geworden niet langer te huilen in de nachten. Al dat leed is weg, verdwenen en verwerkt. Zonder leed geen geluk al zal ik altijd blijven streven naar het effect wat hetgeen ik haatte mij bracht. Uiteindelijk zoals blijkt mijn beste vriend door het leven heen.


Des te donkerder de dagen, des te mooier wanneer de zon weer schijnt. Het liefst slechts één moment opdat de pracht je nooit gewoon wordt.