14 jaar verder -

's-Hertogenbosch: 26-1-2024

Beste Saskia -

Eerder heb Ik je toegezegd te mailen, In een poging - enigszins zinnig en samenhangend - In alle bescheidenheid - staccato de metafysische staat van mijn bestaan op dit moment te schetsen.

____________

Tijd behoort te helen. Zo voelt het echter niet. Tijd lijkt er niet meer toe te doen. Het Is als In het toneelstuk ‘Waiting for Godot’ van Samuel Beckett: wachtend op Iets of Iemand zonder te weten of het ook daadwerkelijk gaat plaatsvinden. De aporie hiervan Is een ondraaglijke hel.

De abstracte werkelijkheid die Ik nu ervaar lijkt realistischer dan mijn vorige angstpsychotische periode’s. Mijn hyper paranoïde angst bestaat daaruit dat mijn dystopische doemscenario’s uiteindelijk werkelijkheid gaan worden. Meer dan ondergaan lijkt evenwel niet mogelijk - slechts de Ijdele hoop dat de antagonisten mij genadig zullen zijn. Het voelt als Damocles: een continue dreigend gevaar met betrekking tot een gruwelijke toekomst, volkomen onbeheersbaar en onafwendbaar.

Er lijkt geen uitweg: tastbare demonen die mijn brein zijn binnengedrongen. Hyper associërend en daardoor gevangen In elke seconde van de dag - met een excessieve paranoïde wanhoop en gewisheid dat ze mij ooit dan toch gaan vernederen/martelen en verminken.

Hoe het verder moet, weet Ik niet. Alles lijkt anders: levend In een realiteit die voorheen de schijn had van een waan. Deze waan lijkt nu de realiteit en de realiteit van voorheen de waan - en daarmee de hoop vervlogen.

____________

Fijne avond en tot volgende week -