#152 (16-06-15) in het kort
Ik wil gewoon graag even wat ik het kort kwijt, ik vind het op dit moment fijn om alles een beetje van mij af te schrijven, dus waarom ook niet.. ( stukje zet ik ook op mijn blog www.trustyourselfatfirst.webnode.nl )
Ik anderhalf jaar vecht ik door, stoppen is niet mijn ding.. Anderhalf jaar geleden begon ik me steeds slechter en eenzamer te voelen, mensen begrepen me niet meer, dat dacht ik dan. Ik sloot mezelf af, en als er mensen in de buurt waren, zorgde ik er wel voor dat niemand het zag.
Ik had wel iemand waarmee ik veel praatte, ze was volwassen en had zelf ook al het een en ander meegemaakt, ik herkende veel in haar en zij veel in mij. Ik had/heb nog steeds heel erg veel steun aan haar.
Het ging helaas alleen maar slechter en slechter, ik dacht aan zelfdoding, en het ook een keer echt bijna gedaan, dat moment zal ik niet snel meer vergeten, alles wat er toen in mij omging, ik wil er niet eens meer aan denken. ik deed aan zelfbeschadiging, om even niet de pijn van binnen te voelen, ergens wist ik wel dat het niet de oplossing was, maar het was een soort verslaving geworden, en ik hield iedereen voor de gek, de krassen waren altijd maar weer van mijn katten..
Eindelijk heb ik hulp gekregen via school, en toen ook verder gegaan, naar de huisarts en daar ook weer verder geholpen. alleen uiteindelijk weer afgehaakt, ik dacht dat ik het zelf wel kon, en hield me zelf net zo hard voor de gek als dat ik bij andere mensen deed.
Opnieuw ging ik weer bergafwaarts, en eindigde ik eigenlijk weer vanaf het begin af aan waar ik nu dus weer sta, soms gaat het zelfs slechter. Weer de hulp via school gekregen, alleen nou vonden ze dat ik echt verder moet gaan, anders kom ik er nooit uit, en zelf sta ik er ook wel achter, alleen de ene dag is anders dan de andere dag.. Ik ben naar de huisarts gegaan, en ben nu aan het wachten totdat ik iets te horen krijg van ggz, waar ik dan straks naar toe moet, om verder met een psycholoog er naar te kijken, of eventueel andere dingen te ondernemen, spannend allemaal soms.
Door al deze dingen, staan de krassen helaas weer op mijn armen, het is iets wat je niet tegen kunt houden, het zit gewoon in me en voorlopig wilt het er nog niet uit.. Het hoort bij mij, mensen die het niet zelf meemaken, zullen het nooit kunnen snappen hoe het is. Verder slaap ik erg slecht waardoor het op school en ook in andere situaties soms erg moeilijk is om te functioneren. Er wordt in deze maatschappij ook zoveel van je verwacht..
liefs
Ik anderhalf jaar vecht ik door, stoppen is niet mijn ding.. Anderhalf jaar geleden begon ik me steeds slechter en eenzamer te voelen, mensen begrepen me niet meer, dat dacht ik dan. Ik sloot mezelf af, en als er mensen in de buurt waren, zorgde ik er wel voor dat niemand het zag.
Ik had wel iemand waarmee ik veel praatte, ze was volwassen en had zelf ook al het een en ander meegemaakt, ik herkende veel in haar en zij veel in mij. Ik had/heb nog steeds heel erg veel steun aan haar.
Het ging helaas alleen maar slechter en slechter, ik dacht aan zelfdoding, en het ook een keer echt bijna gedaan, dat moment zal ik niet snel meer vergeten, alles wat er toen in mij omging, ik wil er niet eens meer aan denken. ik deed aan zelfbeschadiging, om even niet de pijn van binnen te voelen, ergens wist ik wel dat het niet de oplossing was, maar het was een soort verslaving geworden, en ik hield iedereen voor de gek, de krassen waren altijd maar weer van mijn katten..
Eindelijk heb ik hulp gekregen via school, en toen ook verder gegaan, naar de huisarts en daar ook weer verder geholpen. alleen uiteindelijk weer afgehaakt, ik dacht dat ik het zelf wel kon, en hield me zelf net zo hard voor de gek als dat ik bij andere mensen deed.
Opnieuw ging ik weer bergafwaarts, en eindigde ik eigenlijk weer vanaf het begin af aan waar ik nu dus weer sta, soms gaat het zelfs slechter. Weer de hulp via school gekregen, alleen nou vonden ze dat ik echt verder moet gaan, anders kom ik er nooit uit, en zelf sta ik er ook wel achter, alleen de ene dag is anders dan de andere dag.. Ik ben naar de huisarts gegaan, en ben nu aan het wachten totdat ik iets te horen krijg van ggz, waar ik dan straks naar toe moet, om verder met een psycholoog er naar te kijken, of eventueel andere dingen te ondernemen, spannend allemaal soms.
Door al deze dingen, staan de krassen helaas weer op mijn armen, het is iets wat je niet tegen kunt houden, het zit gewoon in me en voorlopig wilt het er nog niet uit.. Het hoort bij mij, mensen die het niet zelf meemaken, zullen het nooit kunnen snappen hoe het is. Verder slaap ik erg slecht waardoor het op school en ook in andere situaties soms erg moeilijk is om te functioneren. Er wordt in deze maatschappij ook zoveel van je verwacht..
liefs
16 jun 2014 - bewerkt op 16 jun 2014
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 16 jun 2013 #9 vandaag.
- O 16 jun 2013 #8 Loedertje wordt oud
- O 16 jun 2013 #7 ik wil slapen
- O 15 jun 2013 #6 gedachten, overuren ( 2 )
- O 14 jun 2013 #2 mijn verhaal in het kort ( 1 )