#178 (14-08-14) **
Dingen die eerst zo vanzelfsprekend waren zijn nu een zware last. Alles wat je op een normale dag doet, kost soms veel moeite. Vooral als je, je nog probeert te verbergen hoe je, je eigenlijk voelt, als je bang bent dat iemand erachter komt. Nee je wilt lachen, en niet als een stom saai mens overkomen, en ja dan moet je soms even terugtrekken even naar een plek waar niemand je dan ziet, en proberen alles weer op een rijtje te zetten en weer doorgaan, steeds maar weer doorgaan, tot dat het echt niet meer gaat, en je uitgeput thuis komt en op bed neervalt, en even niet meer wakker wordt. Als je dan eenmaal weer wakker wordt, en een beetje fut bij elkaar hebt kunnen rapen, kun je weer wat doen, de dingen die je moet doen voor school bijvoorbeeld, het kost allemaal veel moeite om je gedachte en concentratie erbij te houden. Je probeert het maar, tot dat het echt niet gaat, en anders kijk je maar naar andere oplossingen, een leugen voor eigen best wil denk je.
Eigenlijk voelen de dingen maar leeg en koud aan, heb je eigenlijk nog wel plezier, of lach je alleen voor een ander, mensen verwachten veel van je, terwijl het eigenlijk bijna niet gaat, maar je gaat toch door. je voelt bijna niks meer alleen de wanhoop, angst en leegte, en dat kon soms nog erger zijn als verdriet.
je gaat andere, maar vooral jezelf voor de gek houden, je bent steeds meer bezig om maar aan andere te laten zien dat het goed gaat. eigenlijk ben je steeds op de vlucht, om te laten zien dat je het allemaal wel aankan, en dat je sterk genoeg bent, geen hulp nodig hebt, maar soms ben jij nog de enige die er in gelooft, die je eigen leugens gaat geloven. Als je dan even niet hoeft of kan vluchten en je even alleen bent met jezelf, besef je, je dat mensen je toch willen helpen, maar dat je er eigenlijk niet voor open staat, omdat je teveel je eigen leugens gelooft.. maar als je dan 's avonds alleen in bed ligt besef je, je dat je, je verschrikkelijk voelt, en dat je het niet meer kan, je bent moe, en klaar met alles, je denkt waar doe ik het nog voor, en heeft het wel zin, dan zou je graag willen dat je een schouder had om op te huilen, en dat iemand een arm om je heen zou slaan, en even zou zeggen het komt goed, of ik ben er voor je, maar het is 's nachts wie is er dan nog wakker, een nacht met weinig slaap begint, en de tranen stromen.
's ochtends sta je op, en de dag begint weer opnieuw, zou er vandaag iemand zijn, die merkt dat het me even niet meer lukt, iemand waar ik even mezelf kan zijn, je mag misschien wel jezelf zijn, maar dat is iets wat soms zo ontzettend moeilijk is om uit jezelf te doen, het is veel makkelijker als mensen het zouden zien.. Eigenlijk zou jij je moeten open stellen, en niet moeten vluchten, maar laten zien wie je werkelijk bent, want de mensen die echt van je houden, accepteren je zoals je bent.
(ik denk dat ik het bericht vooral namens mezelf schrijf, hoe ik me dagelijks voel, de angst en de pijn waar ik dagelijks mee te maken heb. Het is vermoeiend je anders voor te doen, dan je werkelijk bent )
Eigenlijk voelen de dingen maar leeg en koud aan, heb je eigenlijk nog wel plezier, of lach je alleen voor een ander, mensen verwachten veel van je, terwijl het eigenlijk bijna niet gaat, maar je gaat toch door. je voelt bijna niks meer alleen de wanhoop, angst en leegte, en dat kon soms nog erger zijn als verdriet.
je gaat andere, maar vooral jezelf voor de gek houden, je bent steeds meer bezig om maar aan andere te laten zien dat het goed gaat. eigenlijk ben je steeds op de vlucht, om te laten zien dat je het allemaal wel aankan, en dat je sterk genoeg bent, geen hulp nodig hebt, maar soms ben jij nog de enige die er in gelooft, die je eigen leugens gaat geloven. Als je dan even niet hoeft of kan vluchten en je even alleen bent met jezelf, besef je, je dat mensen je toch willen helpen, maar dat je er eigenlijk niet voor open staat, omdat je teveel je eigen leugens gelooft.. maar als je dan 's avonds alleen in bed ligt besef je, je dat je, je verschrikkelijk voelt, en dat je het niet meer kan, je bent moe, en klaar met alles, je denkt waar doe ik het nog voor, en heeft het wel zin, dan zou je graag willen dat je een schouder had om op te huilen, en dat iemand een arm om je heen zou slaan, en even zou zeggen het komt goed, of ik ben er voor je, maar het is 's nachts wie is er dan nog wakker, een nacht met weinig slaap begint, en de tranen stromen.
's ochtends sta je op, en de dag begint weer opnieuw, zou er vandaag iemand zijn, die merkt dat het me even niet meer lukt, iemand waar ik even mezelf kan zijn, je mag misschien wel jezelf zijn, maar dat is iets wat soms zo ontzettend moeilijk is om uit jezelf te doen, het is veel makkelijker als mensen het zouden zien.. Eigenlijk zou jij je moeten open stellen, en niet moeten vluchten, maar laten zien wie je werkelijk bent, want de mensen die echt van je houden, accepteren je zoals je bent.
(ik denk dat ik het bericht vooral namens mezelf schrijf, hoe ik me dagelijks voel, de angst en de pijn waar ik dagelijks mee te maken heb. Het is vermoeiend je anders voor te doen, dan je werkelijk bent )
14 aug 2014 - bewerkt op 14 aug 2014
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 03 aug 2014 #172 lieve teksten ( 5 )
- O 22 jul 2014 #169 (22-07-14) ** ( 2 )