19 febr. 2020, woensdag. Heroïne en alcohol en zo.

Heroïne, cocaïne, amfetamine, lsd, nicotine, paddestoelen, wiet, stuff en alcohol. Allemaal substanties waar ik in mijn late jeugd en jonge volwassen jaren van heb gesnoept. Laten we zeggen van mijn 16e tot mijn 36e. Heroïne heb ik 2 jaar gerookt.

Ik zat bij iemand thuis en hij had iemand uitgenodigd die heroïne meenam. Ze gingen chinezen (verbranden van heroine en de rook opzuigen met een buisje). Uiteraard werd het mij aangeboden, maar ik wilde niet, ik hield het bij een joint. Ondanks mijn afkeer (ik had eigenlijk op moeten staan en weg moeten lopen), keek ik gefascineerd naar de 2 heren die zich blijkbaar steeds beter voelden, maar geen onzin begonnen uit te kramen zoals mensen die dronken worden. Integendeel, de gesprekken werden steeds interessanter. Uiteindelijk ging ik overstag en zoog die avond mijn eerste 'smack'. Ik ging direct over mijn nek, kostste in de wc mijn longen er uit. Blijkbaar was dat 'normaal'. Ik moest het even ondergaan. Toen ik weer op de bank zat, deed ik nog een chineesje. En toen knalde het er in. Weg zorgen, weg onzekerheden, hallo nieuwe wereld. Ik had mij in jaren niet zo goed gevoeld en die nacht heb ik geslapen als een blok. Een verslaving was geboren, en iedereen weet waar een verslaving toe leidt. Het ergste vond ik de onverschilligheid die soms heftige vormen kon aannemen. Gek genoeg was het juist de onverschilligheid die de verslaving in stand hield.

Een klein voorbeeldje: de broer van een vriend/medegebruiker overleed na een overdosis. Ik condoleerde hem, hij keek mij aan met lege ogen en zei: "Ach, het hoort erbij." Ik schrok er erg van en wilde niet zo eindigen. Toen ik niet veel later een vriendin kreeg, kwam ik er achter dat heroïne en neuken niet samen gaan. Zonder al te veel problemen een cold turkey ondergaan. Een nachtje of 3 erg gezweten en ik was er van af. De alcohol en wiet hielpen er bij.

Al het andere spul was sporadisch. Puur voor de fun voor het stappen, een concert of een feestje. Niks bijzonders. Toen mijn vrouw zwanger raakte ben ik overal mee gestopt, behalve met alcohol.

'Alcohol, the cause and solution of all world's problems. -Homer Simpson-

Nog steeds drink ik het spul. In de vorm van pils, wijn en whisky. Niet overdreven veel, maar wel elke dag. Deze verslaving is hardnekkiger dan heroïne en nicotine bij elkaar. Ik merk, nu ik 51 ben, ik er steeds slechter tegen kan. 's Avonds een dutje doen wordt normaal. Om zeven uur 's avonds te moe om je ogen open te houden is vreemd voor iemand die niet stil kan zitten. Rottig voelen de volgende dag en 's nachts 3x je nest uit om te pissen. Ik hou van het gevoel dat alcohol je geeft. Je wordt wat losser en praat wat makkelijker, maar niet te veel, ik niet tenminste. Precies goed. Maar ik haat het als ik me een ouwe verlepte vadoek voel de volgende dag of soms zelfs al dezelfde avond. En alcohol en klaarkomen is ook een verdomd slechte combinatie. Nu ben ik al 21 jaar samen met mijn vrouw dus wippen we ook niet meer als konijnen (sex wordt steeds minder belangrijk naarmate je een langdurige relatie hebt en ouder wordt), maar het blijft wel belangrijk voor een gezonde relatie. Ik kan nog steeds erg verliefd zijn en zij ook, maar het moet toch anders, al was het maar omdat ik op dit gebied niet echt een goed voorbeeld ben voor mijn 15jarige zoon. Hij doet gymnasium en sport 5x per week, het is een intelligente jongen, maar toch.

Vorig jaar deze tijd dronk ik alcoholvrij en ga daar maar weer mee beginnen. Vanaf maandag. Kan ik even wennen aan het idee. Wel zal ik af en toe een whiskeytje drinken thuis of een biertje of wijntje bij gelegenheid. Want daar wil ik naar toe: bij gelegenheid genieten van mijn hoop in bange dagen, mijn vriend en vijand genaamd alcohol.

Wordt vervolgd.......