2: Gehandicapt deel 1.
Ten eerste; ik doe dit niet om zielig te doen enzo, maar om te laten zien dat je je niet triest moet voelen als iemand een opmerking maakt.
Bij mijn geboorte heb ik een zuurstofgebrek gehad, en daardoor waren er een paar dingen uitgeschakeld in mijn hersenen. Ze kwamen hier pas achter toen ik een jaar of 3 was en nog niet kon kruipen. Ze deden onderzoeken en zeiden dat ik later nooit zou kunnen lopen, en dus in een rolstoel moest zitten. Heb heel veel fysiotherapie gehad op t Roessingh, een soort revalidatiecentrum voor mensen met een handicap. Maar ze wisten nogsteeds niet wat ik precies had. Nadat ze veel filmpjes en foto's hadden gemaakt kwamen ze erachter dat mijn spieren korter waren dan de andere mensen en ik dus spastisch was. Nou denken veel mensen bij spastisch dat ze allemaal rare bewegingen maken. dat had ik dus niet. Ik heb dit vooral bij mijn linkerbeen, en mijn linkerhand werkt ook niet helemaal mee. Het gaat gewoon moeilijker. Ik ging naar een normale school met normale leraren en normale kinderen. Want door de fysio-therapie kon ik toch wel lopen. Maar niet zoals het moet... Iedereen accepteerde mij, en natuurlijk werden er wel eens opmerkingen gemaakt, of werd ik nagedaan. Toen deed het me wel pijn. Waarom kon ik niet zoals iedereen zijn... Maar ik had altijd mijn vriendinnen en ik lette niet op die mensen die me nadeden...
Binnenkort deel 2.
Bij mijn geboorte heb ik een zuurstofgebrek gehad, en daardoor waren er een paar dingen uitgeschakeld in mijn hersenen. Ze kwamen hier pas achter toen ik een jaar of 3 was en nog niet kon kruipen. Ze deden onderzoeken en zeiden dat ik later nooit zou kunnen lopen, en dus in een rolstoel moest zitten. Heb heel veel fysiotherapie gehad op t Roessingh, een soort revalidatiecentrum voor mensen met een handicap. Maar ze wisten nogsteeds niet wat ik precies had. Nadat ze veel filmpjes en foto's hadden gemaakt kwamen ze erachter dat mijn spieren korter waren dan de andere mensen en ik dus spastisch was. Nou denken veel mensen bij spastisch dat ze allemaal rare bewegingen maken. dat had ik dus niet. Ik heb dit vooral bij mijn linkerbeen, en mijn linkerhand werkt ook niet helemaal mee. Het gaat gewoon moeilijker. Ik ging naar een normale school met normale leraren en normale kinderen. Want door de fysio-therapie kon ik toch wel lopen. Maar niet zoals het moet... Iedereen accepteerde mij, en natuurlijk werden er wel eens opmerkingen gemaakt, of werd ik nagedaan. Toen deed het me wel pijn. Waarom kon ik niet zoals iedereen zijn... Maar ik had altijd mijn vriendinnen en ik lette niet op die mensen die me nadeden...
Binnenkort deel 2.
20 nov 2007 - bewerkt op 20 nov 2007
- meld ongepast verhaal
-
Lovelylady
dinsdag 20 november 2007 22:25
Je bent een kanjer
-
xIncognito
dinsdag 20 november 2007 23:11
Weetje, uit eindelijk met of zonder handicap.
Je bent gewoon Christina, en ik denk dat jij dat heel goed doorhebt.
Ik zelf ben 7 maanden in t'Roessingh opgenomen geweest, anderhalf jaar in een rolstoel gezeten. En júist wanneer mensen je zielig vinden en alleen maar medelijden hebben en je gewoon in blijven pakken waardoor je alleen maar afhankelijker wordt!
Mensen die je motiveren, die naar je luisteren, op momenten dat het góed gaat, maar ook op momenten dat het lichamelijk een keer NIET lukt.
Díe mensen heb je nodig.
Mensen die JOU en jou grenzen accepteren. -
jolien<3 (opgeheven op 7-1-2008)
zondag 02 december 2007 14:56
je zegt: ik zat een een gewone school, met gewone kinderen, met gewone leraren.
Maar jij bent ook gewoon, ook al werkt je lichaam niet altijd mee zoals jij graag zou willen!
Ik ga nu even de rest van je verhalen lezen. -
_ikke_
dinsdag 04 december 2007 18:19
ik sluit me helemaal bij jolien aan! Ikzelf woon bij mijn vader die een beroerte heeft gehad en daardoor rechtszijdig verlamd is, hij is eigenlijk ook nog gewoon normaal behalve dat hij niet meer zo goed kan praten.
Dus ik weet wel wat je bedoeld.
Log in om een reactie te plaatsen.