2 kanten

Gisteren na het schrijven naar jouw dagboek had ik zo een goed gesprek met me bestie. Voelde het weer zoals vroeger. Vandaag nog steeds. Ik verlang zo vaak naar die momenten. Gewoon geen gezeik. Alleen een vriendschap. Maar helaas. Het kon natuurlijk niet goed eindigen....
Alles ging goed totdat je vanavond weer verscheen. Ik snap niet waarom je hier altijd moet zijn. En de dagen na dat ik in de kliniek ben geweest heb ik geen behoefte aan jouw in een combinatie met me zusje. Ik vraag me serieus af, bij hoeveel mensen komen deze situaties voor? Waarom moeten mij altijd die dingen overkomen?
Maar terug naar mijn geliefde kliniekje. Ik hoorde vandaag dat me mam geen vertrouwen heeft. Dus me eigenlijk niet wil laten gaan. En als ik heel eerlijk ben naar mezelf, weet ik ook dat ik het niet kan. Maar het slechte is dat ik het ook niet wil. Ik wil dun blijven, mooi zijn. Controle hebben. Weer stilte in me hoofd. En me niet druk te hoeven maken hoe ik dit er weer vanaf ga krijgen. Maar helaas. En ik doe alsof ik het wel kan. Ik lieg tegen mezelf want ik wil het niet. En ik lieg tegen mensen die vragen of ik het uiteindelijk zal halen. Want mijn antwoord is standdaard ja. Dus na zo een dag, heb ik behoefte aan een bestie, en niet aan iemand die er voor mijn zusje is. Ik wilde dat je dat eens zou beginnen met snappen. Maar volgens jouw moet mijn probleem nu wel eens weg gaan. Maar dat is niet het geval. Ik wil niet dat ze me verlaat. Want dan ben ik helemaal alleen. Ze is een steun die me door zware tijden heen helpt. Maar jouw, bestie wil ik ook niet kwijt. Het leven is zo moeilijk. Ik wilde dat ik weer klein was, dat ik me nergens druk om hoefde te makene. Dat mijn hoofd niet de hele dag vol zit. Maar helaas, ik heb mezelf hierin gewerkt... Dus zal ik ook zelf voor een oplossing meoten zoeken.