2 keer een lekke band

De dag begint goed. Achterband lek. Se buurman fixt het even snel voor een tientje. Ik ga mijn wijk lopen. Leuke wijk ook.
Maar moet bijladen. 5 tassen gaat echt niet in één keer mee.
Ik heb alleen maar ruimte voor 3.
Ik neem pauze en zet ook de teller op pauze.
Even wat eten en drinken thuis en dan bijladen en weer aan de arbeid.


Mijn achterband is weer helemaal lek.
En dat terwijl ik aan het werken ben.
Ik heb geen keus dan doorfietsen met lekke band.


Het contact met Luis word steeds minder.
Heb het wel geprobeerd maar hij blijft negatief en afwachtend ingesteld.
Gaat meteen ervan uit dat ik hem zal blokkeren, durft niet zo goed meer het contact op te zoeken.
Pffff...

Ik heb sinds gisteren middag niet meer gereageerd.
En hij doet verders ook geen moeite.
Ik vind het best zo.

Ik dacht aan Kissy en besloot haar te contacten. We praatten even via tiktok messenger.
Ik vroeg haar eindstand of ze nog steeds met die mensen van die Gambiaan bezig is.
Ze zei dat ze wat meer tijd nodig had om alles op een rijtje te zetten.
Ik zag dat ze mij geblokkeerd heeft. Ook goed.
Ik vind op dit moment alles goed.
Ook heb ik contact met ene Joe uit Aflao, 5 minuten van Togo vandaan.
Ik ben meer aan het oriënteren.
Geen romantische belangstelling. Wel belangstelling in de cultuur en hoe men daar leeft.
Joe kan zich prima redden zonder koelkast en televisie.
Als hij uitlegt hoe hij zijn eten goed houd dan ben ik onder de indruk.
Hij vangt regenwater op in van alles en nog wat en weet het water goed te houden.
Daar houd ik van. Zo leer ik wat.

Joe speelt drum en houd van het traditionele dansen.
Ik deel dat nog met Luis die op zijn beurt filmpjes stuurt van bepaalde traditionele drummen. Erg mooi en leuk en interessant.
Maar hij heeft besloten om weer terug te krabbelen.
Dan niet toch?


Aflao is dichterbij de zee ook.


Ik voel me niet reddeloos verloren nu Luis ineens geen contact meer wil of Kissy mij eindstand geblocked heeft.
Het is wat het is en ik ben trots op mezelf.
Over een paar dagen is Luis verleden tijd. Denk ik helemaal niet meer aan hem en komt er weer wat anders voor in de plaats.
Zo gaat dat ook.

Ik kreeg te horen dat ik de wijk best goed heb gelopen voor een 1e keer.
Ondanks dat ik er 2 keer langer over doe dan een ander?


Luis....

Toen Luis op mijn pad kwam dacht ik dat we een klik hadden.
Hij liet merken dat hij mij leuk en mooi vind.
Ik hoopte op meer, dat we elkaar op zijn minst in het echt zouden ontmoeten.
Ik hoopte op een echte klik, een oprechte klik.
Maar het is en blijft een figuur dat zodra het allemaal te heet onder zijn voeten word dat ie dan terug krabbelt.
Ik denk dat hij gewoon niet eerlijk is en het hem niet zo gemakkelijk af gaat als gehoopt.
Het voelt aan als een competitie, geen zij in spelletjes. Dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt.

Ik vind dat ik niks aan zo'n figuur heb.
Voor mij hoeft het allemaal niet meer.
Ik weet wat ik wel wil en wat helemaal niet.
Ik ben blij dat ik geen bevestiging buiten mezelf nodig heb.
Dat heet behoeftigheid en zo wanhopig ben ik allang niet meer.
Ik kies nu echt voor mezelf en wat voor mij goed aanvoelt.

Ik ben al met al tevreden met mezelf.

Beetje last van mijn rug, nek en arm omdat ik al dat zware post vooruit moet fietsen.
Ik ga nu even liggen en rek strekoefeningen doen.


Gr Art = Tiek