2 weeks in the outback

Ik stond om 5 uur op. Mijn laatste examen, het vorige verknald. Ik ging met een bak yoghurt aan de eetkamertafel zitten en sloeg mijn boeken open. Grieks. In totaal heb ik 2 teksten goed doorgenomen.

Het examen. Iedereen was vrolijk, want we zijn vrienden. Een klas van vier met 3 of 4 surveillanten. Een examen waar niet al te moeilijk over gedaan werd. Ik kreeg 3 teksten te verwerken, waarvan 2 hetzelfde waren als de 2 die ik die ochtend behandeld had. Geluk kwam ik niet te kort.

Na het examen een vlug afscheid en als een malle naar huis, vanwaar ik met Michelle nog even over de markt hupste om haarbanden te kopen (ik heb er nu al 4 meer!). Vervolgens bracht ik mijn boeken met veel moeite naar school, waar er 1 bleek te ontbreken. Met nog meer idiotie sjeesde ik naar huis, waar ik geen boek kon vinden. Ik werd gebeld door een jongen dat het goed was, fijn.

Nog even wat magnetronfriet naar binnen werken en op naar de trein naar Helmond. Ik zat tegenover een gruwelijk lelijke jongen die met zijn mond open sliep. Niet echt mijn idee van romantisch treinen.

Ik kwam bij Sabine aan. Ik vond haar aardig, maar wat vreemd. Ze mompelde zoveel. Op een gegeven moment luisterde ik niet eens meer, maar vond dat eigenlijk best onbeleefd. Dodelijk vermoeid besloot ik toch maar op tijd te gaan slapen.

De volgende ochtend deden we in de Helmondse Aldi de noodzakelijke boodschappen (€25,-), aten we spaghetti met een ontiegelijke hoeveelheid curry (vader) en daaroverheen een boost peper (Sabine). Stinkend en wel gingen we op weg naar Nieuwvliet-Bad, óns huisje.

Natas en Eefje vingen ons hartelijk op in de supermarkt, maar we moesten toch echt een onderkomen voor de nacht gaan vinden. Niemand scheen blijkbaar te weten van onze komst en met veel moeite werd verteld waar we de komende 2 weken sliepen: Hof ter Wilgen.

Het lag op een eind lopen van de supermarkt en het was lelijk en 3 jaar niet schoongemaakt. Er was geen beddengoed, geen bestek, geen wc-papier, geen tv-verbinding, niets. Ook zouden we geen fiets krijgen. Géén contact met de buitenwereld: eeuwige marteling in the middle of nowhere. Ik heb een grasheuvel opgezocht en mijn tranen laten vloeien. Sabines moeder was boos op me, omdat ik altijd had gezegd dat het wel goed kwam.

Het kwam goed. We kregen servies uit het restaurant en voor beddengoed werd deze ene keer geregeld. Met sop uit de winkel zijn we de zondag erna 3 uur wezen vegen, schrobben en boenen. Op de maandag kregen we direct een fiets aangeboden. En ik kon weer lachen.

Anneke, 'de vrouw van de winkel', was erg blij mij weer te zien en ook met Sabine kon ze het al snel goed vinden. Ik had haar erop voorbereid dat Anneke heel lelijk kon zijn tegen sommige mensen, maar we zijn de dikste vriendinnen geworden. Het werk was leuk, niet al te druk, en de klanten waren Duits. Die taal was al eeuwen uit mijn brein verbannen, maar ik kwam er toch nog aardig mee weg. Pfoe, wat een onbeleefde mensen zaten daar tussen!

De avonden brachten we door op het binnenterras, waar we wél tv konden kijken. We aten in de keuken van het restaurant, wat illegaal was, maar toch best lekker. Verder zijn we 2x naar Oostburg gefietst, 1x naar Sluis en zijn we een dagje naar Brugge geweest.

Ik hem meer geld uitgegeven dan ik verdiend heb en ik ben weer 2 kilo aangekomen. Ik schaam me en haat mezelf. Het was toch leuk. Die kilo's ga ik er met veel moeite weer vanaf zweten en de volgende keer doe ik het wat rustiger aan met mijn zuurverdiende money.

Ik ben geslaagd! Mijn cijfers weet ik alleen nog niet en ik weet niet wanneer ik die te weten kom. Debiele school. Donderdag diploma-uitreiking en een gala van fokkin €25,-. Alsof ik niet al arm genoeg ben?

Ik heb geen zin meer om te typen.