[31] V
De V van verdrietig...
M i j n h a r t l u c h t e n...
Ik werd gepest, uitgescholden voor al wat lelijk en slecht is... Ik heb geen ander beeld van mezelf dan iets dat lelijk en slecht is. Mensen hebben jaren kwetsende woorden naar mijn hoofd geslingerd, ze hebben anderen opgestookt tegen mij. Dat is allemaal fijn, heel fijn... voor hén. Toeval wil dat ik nogal gevoelig ben, en dat maakt het allemaal niet makkelijker. Om een voorbeeld te geven: vroeger was ik altijd braaf en vriendelijk, alleen al omdat ik er niet tegen kan als ze tegen mij schreeuwen. Dit zorgt ervoor dat ik mij laat doen, als ze tegen mij zeggen dat ik een 'trut' ben, dan is het maar zo. Ik weet ook wel dat niet alles wat mensen zeggen waarheid bevat, maar toch... Als ze jaren aan een stuk, met een hele groep, zeggen dat je een lelijk, stom 'wijf' bent, dan moet ik het wel bijna geloven. En als iemand mij afwijst, dan denk ik automatisch dat het aan mij ligt, dat ik niet goed genoeg ben, dat er iets mis is met mij. In mijn ogen is dat logisch. Héél logisch.
Niemand kan aan mij zien dat ik mij niet goed voel; ik lach, ik maak plezier. Toch negeren mijn vrienden mij de laatste weken. Ze doen alsof ik niet besta of dat ik één of andere indringster ben in hun groep. Ik heb sowieso al niet veel vrienden en als je "beste" vriendin, die je al meer dan 14 jaar kent, je ook laat vallen dan het is wéér een deuk in mijn zelfvertrouwen en zelfwaardering. In het B. was het juist hetzelfde... Van de 20 animatoren waren er 5 die -vrijwillig- iets tegen mij gezegd hebben. En van die 5 is er nu nog maar één waar ik mee praat. Wat moet ik daarbij denken? Dat ik een leuk iemand ben? Nee. Ik weet dat ik slechte karaktertrekken heb, maar wie heeft dat niet? Niemand is perfect, toch? Als mensen iets storend vinden aan mij, dan moeten ze dat zeggen. Iemand 'zomaar' aan de kant schuiven is gemakkelijk.
En denk niet dat ik met dit alles overdrijf; zelfs mijn eigen zus heeft ooit eens een brief geschreven over mij. Maar toen het grote kuis was, heb ik hem gevonden. De titel was: S. de trut. Zegt dat genoeg? Ik kan ook mensen haten, maar die haat zit vanbinnen. Ik zal het nooit tegen die persoon zeggen, ook niet in een brief schrijven, zeker niet als het over iemand van mijn gezin gaat.
Dit kunnen allemaal kleine akkefietjes zijn, maar alles bij elkaar hebben ze een grote invloed op mij. Ik vergeet niet gauw, en misschien is dat het probleem wel. Ik kan vergeven, maar niet vergeten. Het lijkt wel of de helft van mijn hersens een soort harde schijf vormt speciaal voor opmerkingen en commentaar van anderen op te slaan. En wissen is onmogelijk.
Ik weet dat ik daar iets aan moet doen, maar wat? Erover praten of alles over mij heen laten gaan? Dan zit ik weer met de vraag: met wie en hoe? Ik had T. om mijn hart te luchten, maar om één of andere reden hebben wij geen contact meer met elkaar. En ja, eens goed huilen helpt ook... maar ik wil niet elke dag met rode ogen rondlopen. Ik mis hem (T.), ik mis zijn woorden. Hij kon hard zijn en hij gaf mij ook grotendeels de schuld van alles, en ook al kwetste hij me soms door zijn woorden; het was de waarheid. En het gaf mij nadien een goed gevoel om de waarheid te kennen. Nu weet ik niet meer wat juist of wat fout is, wat goed is en wat slecht, wie of wat ik ben en hoe ik mij moet gedragen. (En ja, ik hecht me véél aan mensen, misschien net iets té veel.)
Doremi...
M i j n h a r t l u c h t e n...
Ik werd gepest, uitgescholden voor al wat lelijk en slecht is... Ik heb geen ander beeld van mezelf dan iets dat lelijk en slecht is. Mensen hebben jaren kwetsende woorden naar mijn hoofd geslingerd, ze hebben anderen opgestookt tegen mij. Dat is allemaal fijn, heel fijn... voor hén. Toeval wil dat ik nogal gevoelig ben, en dat maakt het allemaal niet makkelijker. Om een voorbeeld te geven: vroeger was ik altijd braaf en vriendelijk, alleen al omdat ik er niet tegen kan als ze tegen mij schreeuwen. Dit zorgt ervoor dat ik mij laat doen, als ze tegen mij zeggen dat ik een 'trut' ben, dan is het maar zo. Ik weet ook wel dat niet alles wat mensen zeggen waarheid bevat, maar toch... Als ze jaren aan een stuk, met een hele groep, zeggen dat je een lelijk, stom 'wijf' bent, dan moet ik het wel bijna geloven. En als iemand mij afwijst, dan denk ik automatisch dat het aan mij ligt, dat ik niet goed genoeg ben, dat er iets mis is met mij. In mijn ogen is dat logisch. Héél logisch.
Niemand kan aan mij zien dat ik mij niet goed voel; ik lach, ik maak plezier. Toch negeren mijn vrienden mij de laatste weken. Ze doen alsof ik niet besta of dat ik één of andere indringster ben in hun groep. Ik heb sowieso al niet veel vrienden en als je "beste" vriendin, die je al meer dan 14 jaar kent, je ook laat vallen dan het is wéér een deuk in mijn zelfvertrouwen en zelfwaardering. In het B. was het juist hetzelfde... Van de 20 animatoren waren er 5 die -vrijwillig- iets tegen mij gezegd hebben. En van die 5 is er nu nog maar één waar ik mee praat. Wat moet ik daarbij denken? Dat ik een leuk iemand ben? Nee. Ik weet dat ik slechte karaktertrekken heb, maar wie heeft dat niet? Niemand is perfect, toch? Als mensen iets storend vinden aan mij, dan moeten ze dat zeggen. Iemand 'zomaar' aan de kant schuiven is gemakkelijk.
En denk niet dat ik met dit alles overdrijf; zelfs mijn eigen zus heeft ooit eens een brief geschreven over mij. Maar toen het grote kuis was, heb ik hem gevonden. De titel was: S. de trut. Zegt dat genoeg? Ik kan ook mensen haten, maar die haat zit vanbinnen. Ik zal het nooit tegen die persoon zeggen, ook niet in een brief schrijven, zeker niet als het over iemand van mijn gezin gaat.
Dit kunnen allemaal kleine akkefietjes zijn, maar alles bij elkaar hebben ze een grote invloed op mij. Ik vergeet niet gauw, en misschien is dat het probleem wel. Ik kan vergeven, maar niet vergeten. Het lijkt wel of de helft van mijn hersens een soort harde schijf vormt speciaal voor opmerkingen en commentaar van anderen op te slaan. En wissen is onmogelijk.
Ik weet dat ik daar iets aan moet doen, maar wat? Erover praten of alles over mij heen laten gaan? Dan zit ik weer met de vraag: met wie en hoe? Ik had T. om mijn hart te luchten, maar om één of andere reden hebben wij geen contact meer met elkaar. En ja, eens goed huilen helpt ook... maar ik wil niet elke dag met rode ogen rondlopen. Ik mis hem (T.), ik mis zijn woorden. Hij kon hard zijn en hij gaf mij ook grotendeels de schuld van alles, en ook al kwetste hij me soms door zijn woorden; het was de waarheid. En het gaf mij nadien een goed gevoel om de waarheid te kennen. Nu weet ik niet meer wat juist of wat fout is, wat goed is en wat slecht, wie of wat ik ben en hoe ik mij moet gedragen. (En ja, ik hecht me véél aan mensen, misschien net iets té veel.)
Doremi...
14 jul 2005
- meld ongepast verhaal
-
MinX (opgeheven op 19-8-2017)
donderdag 14 juli 2005 18:02
*weet niks te zeggen...*
iig vind ik het heel knap van je dat je het allemaal zo kan verwoorden!
Kusje, MinX -
Pasja
donderdag 14 juli 2005 18:10
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 jul 2005 [9] M ( 4 )
- O 02 jul 2005 [8] S
- O 01 jul 2005 [7] SM ( 2 )
- O 30 jun 2005 [6] D ( 1 )
- O 30 jun 2005 [5] L ( 3 )
- O 30 jun 2005 [4] B ( 4 )
- O 30 jun 2005 [3] Ui ( 3 )
- O 30 jun 2005 [2] B ( 1 )
- O 29 jun 2005 [1] V ( 6 )