Q
AAN,
MAAR ZÀG
VANUIT 'N OOGHOEK
ZIJN ZWAARD BEVEND NAAR ELIA WIJZEN?
TOEN HOORDE IK HET ZWAARD SNERPEND TERUGVALLEN IN ZIJN SCHEDE!
YÓRÀM DRAAIDE ZICH ÒM EN VERLIET WOEDEND HET VERTREK. IK HÓÓRDE HEM STAMPEN IN DE GANGEN.....
Ik keek naar de profeet. Ik stond machteloos tegenover deze man, omdat híj, ànders dan Ìk, zònder Énige twijfel was!
Ik vònd dat íederéén zijn eigen lieveling onder de goden mocht blijven kiezen: ik kòn óók niet zó rëchtlijnig háten als híj,
want telkens weer werd ik overvallen door mijn ontzag voor hem? Ànders dan Achav, die een mengeling was van extreme
slapheid èn extreme kràcht, net als dat maffe dingetje tussen zijn benen, was de Tisbiet àltíjd van een granieten hardheid!
Ìk hou niet van dat soort mensen, maar ze overdonderen me wèl: ze zijn míj een raadsel èn brengen me van m'n stùk!
Wat ben ik blij dat Achav z'n zwakheden hàd! Wat hàd Ìk móeten beginnen met zo'n stenen pòp in m'n bed èn èlders?
O Achav, míjn Kóning, véél gróter dàn déze marmeren profeet was jíj, die dapper was ondanks je zwakheid! De schellen
vallen mijn ogen, ik kon je liefhebben, níet òndànks, maar dànkzíj jouw zwakheden, want alleen de zwakken zijn zo dapper
òm liefde te ontvangen èn te géven. Toen ik hèm voor 't eerst zàg, die jònge prìns, míj & m'n gevòlg escorterend van Megiddo
naar Samaria, staande in zijn Strijdwagen, zàg Ìk 'n Ònsterfelijke in hèm, maar óók een kìnd! Zijn blik was overmoedig & verlegen
tegelijk. Z'n wapperende zwarte haren léken zowèl òp de manen van 'n lééuw àls op de lòkken van 'n meisje?! Mijn hart bonsde in m'n hoofd: ik wìst niet wáár ik me bèrgen moest omdat Ìk dàcht dàt íederéén hèt Vúúr in m'n Bìnnenste kòn zíen brànden!? En Ìk schaamde me met 'n heerlijke schaamte, want zij tingelde tot in m'n vingertoppen. Tóen kwàm de nàcht waarin ik z'n lichaam, zo glad als 'n meisje, hàrd als 'n soldaat, gloeiend tegen 't mijne voelde èn de góden mèt òns waren! Níets deden we verkeerd, wij waren onschuldig, we glimlachten dé héle nàcht èn óók de dágen erna.......