Q
TOEN IK EEN JAAR OF TIEN WAS ZEI IK OP 'N DAG: 'HET GAAT MÌS!' Mijn vader keek me lachend aan en vróeg:
'WÀT GÁÁT ER MÌS, CHULDAH?' 'ÀLLES!' zei ik. TÓEN LÀCHTE HÍJ NIET MEER, MAAR LUISTERDE NAAR WÀT ÌK TE VERTÈLLEN HÀD! VANÀF DÀT MOMÈNT WÌST ÌK WÀT ÌK MÓEST ZÈGGEN ÒM GEHÓÓRD TE WÒRDEN! Er wòrdt gewoonlijk níet naar vrouwen geluisterd & al helemaal níet naar meisjes van tíen? Maar vanàf 't moment waaròp ÌK zéi dàt ut mìs gìng,
wàs ÌK 'n prófétès, óók àl wèrd ik níet mètéén zó genóemd! ÌK hàd dóór wàt je
moest zèggen òm gehóórd te wòrden: je moet zèggen dàt HÈT mìs gáát! Nú weet íederéén
dàt ÌK 'n Proféét BÈN, ook al ben ÌK 'n vróuw! Ze lúisteren naar MÍJ, ze vrágen me om ráád,
níemand spreekt me tégen? Sòms BÈN ik Gòds stèm DÈNK ik, maar ik herinner me dat ik dat
niet wìst toen ik tien jaar oud was. Ik méénde dat ik alles wat ik zei zèlf bedàcht had, maar nu
denk ik dat sommige woorden mij door Gòd ìngegeven wòrden?! Misschien verbeeld ik het me maar,
ik weet het niet. Ik zei: 'Het gaat mìs' toen ik tien was, maar ik had geen flauw idee wàt ik bedóelde!
Toen m'n Váder om uitleg vroeg, DÀCHT ik dat ik maar wat ráák kletste & verbaasde me over m'n vaders
sprakeloze gezicht?! 't Léék òf ÌK hèm mèt m'n wóôrden om de óren sloeg & ik herinner me heel goed wàt Gòd
me tóen líet zèggen ÈN ÌK hèb onthóuden hóezéér mijn Váder ònder de ìndruk wàs. Zó kijkt ook Mor Asih nog steeds
terug op meer dan 75 jaar Verhalen van vóór, tijdens & ná "wereldoorlogen": de mènsheid àls één groot gehéél vàn
òntèlbare nijvere levende & overlévende zielen, geesten, mannen, vrouwen, dieren, planten, insecten, wormen
& min of meer aanverwante kruipende, zwemmende, vliegende, lopende, voelende, denkende, zingende,
veronderstellende, ontdekkende, bedèkkende & verwèkkende soorten goden & godinnen, wetten,
lessen, dromen, verbeeldende, fantaserende
& ontwerpende afstammelingen,
stommelingen &
'genieën'...