31512gk227 mijn uitgangspunt was dit: nòch ik noch

Q&@

MIJN VRIENDEN
KÙNNEN WÉTEN WÀT ER GÁÁNDE GEWEEST IS!
We zijn personages in een Verhaal dat immers niet door òns is bedàcht?
Maar de schrijver vàn òns Verhaal weet wèl waarom het ongeluk gebeurd ìs!
ÈN híj weet bovendien wie er wèl slècht is en wíe níet? Wat zou het MÓÓI zijn àls wíj
dé schrijvers waren vàn òns eigen verhaal! Maar dàt zíjn we helaas níet?! Tóen bedàcht ik
dat ik een verhaal zou kunnen schrijven waarin de lezers dóór de schrijver van tevóren ingelicht zouden worden
over de oorzaak van 't òn-geluk, zodat wíj, als LÉZERS, over zijn schouders kònden méékijken naar het gedrag
vàn het personage dat dit ongeluk overkomt & het commentaar daarop vàn de mensen òm hem héén!?
De lezer WÉÉT van het hóe & waaròm, maar de personages weten van niets?! Dàn KÀN de LÉZER zèlf
beoordelen òf er verstandig òf dwáás gereageerd wordt! En wíe WÉÉT zou ik op díe manier mezelf ÈN
de mensen zó kunnen hèlpen bij het beoordelen vàn ons gedrag tegenover mensen die 'in de pùt
zitten'? En zó BEGÒN ik aan 'JOB', als 'n wanhopige die zijn verstand
bij elkaar probeert te houden & daarom met òpzèt
'n idioot begìn voor zijn Verhaal verzìnt
om weg te blijven van
zijn persoonlijke
emotie.'
02 mei 2018 - bewerkt op 03 mei 2018 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 79 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende