35772hk272. het lijden niet alleen verdragen, maar
Q
OOK BESTRIJDEN!
'n Stoïcijnse apathie tegenover het lijden,
waarbij als ideaal 'n zo gevoelloos mogelijk verdragen
van het eigen leed verkondigd wordt en men 't lijden van anderen
probeert te overstijgen zonder innerlijke deelneming, is al evenmin de weg
van de navolging van het kruis van Yèsj! Zowel ten opzichte van het eigen lijden
als van dat van anderen heeft Yesjoe zíjn ervaring van pijn níet onderdrukt. Hij is op
voorbeeldige wijze ingegaan tegen de machten van kwaad, ziekte en dood ìn deze zéker
níet volmaakte wéreld? De boodschap van Yèsj culmineert in onze naastenliefde, wat op 'n
onvergetelijke wijze blijkt uit de parabel waarin gezorgd wordt voor een man die in de handen
van róvers gevallen is, en uit de kritiek bij 't Laatste Oordeel: 'n pleidooi òm zich ìn te zetten voor de
hongerigen, dorstigen, naakten, vreemden, zieken en gevangenen! Van dáárúit heeft de jonge christelijke
geméénte de dáádwèrkelijke zòrg vóór die líjdenden onmiddellijk gezien àls hùn speciále òpdracht? Een ware
Christen kan nooit met geloofsargumenten komen die hem/haar/'t òntsláán van daadwerkelijke medewerking
aan de samenleving en hem oproepen òm mensen te troosten met beloften van 'n 'hiernamaals' in plaats v/d
maatschappelijke wèrkelijkheid te veranderen! 't Geloof in G d & 't gebed (rìchting & bèdding v/d levensrivier),
dat steeds dé òndergrond van ons handelen moet vormen, mogen nooit 'n toevlucht worden voor 'n defai-
tistisch, in het lijden berustend òf àlléén maar 'over de Hémel drómend' christen-zijn! Nùchterheid &
realiteitszin bij 't beóórdelen v/d altijd beperkte persoonlijke & maatschappelijke
mogelijkheden òm de verhoudingen te veranderen zíjn
noodzakelijk òm de christen bij 't bestrijden v/h
lééd te behóeden voor pragmatisme
dat voorbijgaat aan 't
líjden, òf vóór
activisme VÒL
illusies?!
Asih, man, 79 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende