36289shr 'tZegtHeelWat OverDeObsessieVan MaxKoegel

DAT DE GEVANGENEN DIE HEM OOK NU NOG 'T MEEST IRRITEERDEN NIET DE 'communistische hoeren', het 'Slavisch ongedierte' of de 'Joodse teven' waren, maar deze religieuze 'oude wijven'?! Ze waren met van alles bedreigd en hadden allerhande wreedheden ondergaan om hen zover te krijgen dat ze hun geloof afzwoeren door hun handtekening op een stippellijn te zetten!? Om hun eensgezindheid te ondergraven, waren de vrouwen zelfs over verschillende barakken verdeeld, maar daar waren zij direct beginnen met pogingen hun medebewoonsters tot hùn gelóóf te bekéren, waarna ze weer bij elkaar werden gezet. Als straf kregen ze de gehate Käthe Knoll als hun BARAKOUDSTE, een gevreesde groene driehoek van wie verteld werd dat zij haar moeder vermoord had! Maar nog àltijd lagen de for-mulieren níet-ondertekend in Langefelds kantoor! Johanna zèlf leek zich er niet aan te storen; deze respectabele Duitse huisvrouwen waren in veel opzichten volmaakte modelgevangen die haar weinig last bezorgden? Misschien maakte juist het feit dàt ze 'Duitse modelhuisvrouwen' waren het voor Koegel lastiger om deze vrouwen zijn tanden te laten zien dàn de communistische, Joodse en Slavische vrouwen en de hoeren, en dreef dàt hèm tot waanzin? Het protest van de Jehova's getuigen was ook niet zonder betekenis. In de herfst van 1939 vormden ze al meer dan de helft van de bevolking van het Kamp, en Koegel had meer bevoegdheden gevraagd òm hen in bedwang te houden; hij wilde een groter, meer permanent gevangenisgebouw! Nu de oorlog begonnen was, diende Ravensbrück net zo'n beveiligde cellenbarak te krijgen als de kampen voor mannen. In de herfst van '39 kreeg hij uiteindelijk toestemming voor deze nieuwe gevangenis en werden er mannelijke gevangenen uit Sachsenhausen gehaald om deze te bouwen, al zag Koegel er wel op toe dat de jehova's getuigen hen meehielpen: 't moest 'n stenen gebouw worden van twee verdiepingen, waarvan één diep onder de grond, met 78 cellen, ter vervanging v/d houten constructie waarin Hanna Sturm nog altijd opgesloten zat. Na bijna drie maanden in isolatie te hebben doorgebracht, was Hanna alle besef van tijd kwijt, maar zij wist dat 't herfst was, omdat het ijskoud was in haar cel; ze had nog steeds geen andere kleren dan 'n dunne zomerjurk. Olga was allang weg uit de cel naast de hare, maar Hanna kon Hedwig Apfel nog wel horen. Elke keer als Mewes, de nieuwe bewaakster v/d Strafbarak, Hedwigs cel binnenging, krijste & lachte de operazangeres & ze gooide de inhoud van haar beker in Mewes gezicht.