36299shr "Borealistische Minder- & Meerderheidjes"

AL VANAF HET BEGIN WAS HET AANTAL JOODSE VROUWEN MET OPZET LAGER GEHOUDEN DAN DAT VAN ANDERE GROEPEN. ZIJ VORMDEN SLECHTS EEN TIENDE VAN HET TOTALE AANTAL GEVANGENEN EN WAREN IN ÉÉN BARAK SAMENGEBRACHT AAN HET EINDE VAN DE LAGERSTRASSE, WAAR ZE VOORTDUREND GETREITERD WERDEN! DE RANTSOENEN DIE ZE KREGEN, WAREN KLEINER EN ZE WERKTEN MEER UREN. HET WAS DAN OOK GEEN WONDER DAT VEEL JOODSE VROUWEN ALGAUW ZIEK WERDEN; ZE HADDEN VOORAL LAST VAN GEZWOLLEN BENEN, ZENUWTOEVALLEN EN BORSTINFECTIES. VELEN HADDEN OOK ZWEREN EN ANDERE WONDEN DIE DOOR SLAAG VEROORZAAKT WERDEN. DE BEWAAKSTERS VAN DE NACHTDIENST HADDEN DE GEWOONTE OM IN DE KANTINE SAMEN TE PRATEN OVER WAT ZE GELEZEN HADDEN OVER 'Joodse sletten' & 'rijke Joodse teven', alvorens weg te benen & iedere 'Joodse zeug, hoer of teef' die ze zagen ervan langs te geven? Het uitbreken van de oorlog leidde tot een toename van de mishandelingen, zoals ook Marianne Wachstein merkte toen ze na een periode in de isoleercel weer naar de barak terugkeerde. Ze zag hoe zieke vrouwen in de ochtend gedwongen werden door barakoudsten om de ochtendkou in te gaan en op àppèl te gaan staan, ondanks epileptische aanvallen en attaques; anderen vielen flauw als ze voor straf in de regen stonden. 'Een Joodse vrouw die Rosenberg heette en in die tijd in de B-kant van de Joodse barak verbleef, moest een straf ondergaan in de barak met de deur en de ramen open in de vrieskou - ook al had ze een borstkwaal,' zei Marianne. 'De Rosenberg-vrouw was gerapporteerd omdat ze haar bed niet goed had opgemaakt!' De angst om te moeten staan, was een obsessie voor Marianne, omdat zijzelf nauwelijks kon lopen of staan. Toen ze in juni in het kamp aangekomen was, had een 'humane' SS-dokter haar vrijgesteld van het àppèl, maar in de herfst kreeg ze van een nieuwe SS-arts te horen dat ze er bij aanwezig moest zijn. Marianne protesteerde en eiste dat hij haar eerst onderzocht om vast te stellen of zij wel gezond genoeg was, maar hij weigerde en 'zei iets onbeschofts en minachtends over Joden', en de verpleegster achter haar bureau 'volgde zijn voorbeeld met 'n hatelijke glimlach'. Marianne zei: 'Ik zal de mensen in 't buitenland vertellen hóe mensen in 'n concentratiekamp behandeld zijn geworden,' waarop de arts haar vastgreep & de deur uitgooide. 'Ook dàt zal ik rapporteren,' zei Marianne, die er blijkbaar van overtuigd was dat wat haar werd aangedaan spoedig rechtgezet zou worden. 't Lijkt waarachtig zelfs enigszins op kamp Vledder midden jaren '60?