36318shr86 Olga vindt zo nu en dan even tijd om te

TEKENEN EN TE SCHETSEN. ZE SPAART DE STUKJES PAPIER DIE ZIJ ALS BARAKOUDSTE HEBBEN MAG EN TEKENT KAARTEN IN MINIATUUR, ZODAT DE VROUWEN HET VERLOOP VAN DE OORLOG KUNNEN VOLGEN. ZIJ GEEFT DE FRONTLINIE AAN MET POTLOOD EN KLEINE PIJLTJES EN LAAT ZÓ ZÍEN HOE DE DUITSE TROEPEN OPRUKKEN DOOR POLEN; ze omgeeft de door de nazi's bezette gebieden met 'n stippellijn. Olga's info is afkomstig van knipsels uit de nazikrant de Völkische Beobachter, die Maria Wiedmaier & Doris Maase voor haar meesmokkelen. Olga kan prachtig tekenen en de vrouwen uit de barak kijken vol bewondering toe als ze daarmee bezig is. Er is een nieuwe gevangene bijgekomen, Käthe Leichter uit Wenen. Zij schijnt veel te weten & vertelt Olga wat er in de buiten-wereld gaande is; ze vertelt dat er, voordat zij werd gearresteerd, in de Oostenrijkse pers berichten verschenen zijn dat Churchill rond de Kerst vrede zou eisen? Algauw is ook Käthe bij iedereen i/d barak geliefd; zij zingt voor de andere vrouwen en draagt gedichten voor.
Volgens sommigen kent ze alle gedichten die er ooit geschreven zijn. Ze is ouder dan Olga en wil haar kennelijk helpen! Hoewel Käthe geen èchte 'kameraad' is - zij is een sociaal-democrate, geen communiste - hebben die twee vrouwen veel met elkaar gemeen, zoals al die vrouwen in de barak: ze hebben allemaal kinderen of familieleden die vèr wèg zijn! Op 'n avond vertelt Käthe over haar laatste dagen in Wenen. Haar man en twee zoons zij. Via de Tsjechische grens het land uit gesmokkeld en bevinden zich in Parijs. Käthe is nu radeloos dat zij hen niet eerder heeft laten gaan en neemt het zichzelf kwalijk dat ze niet eerder achter hen aan is gegaan! Ze weet dat ze Parijs hebben bereikt omdat ze via een tante in Zwitserland brieven heeft gekregen, maar ze zit er nu over in hóe làng het zal duren voordat Parijs ook ingenomen wordt en waar zij dan heen moeten gaan? Käthe draagt 'n nieuw gedicht voor, 'n gedicht dat zij heeft ge-schreven voor 'n imaginaire 'broer' in 'n concentratiekamp voor mannen: 'BROER, WAS JE VANNACHT BIJ JOUW VROUW EN KINDEREN? IK WAS BIJ MIJN KINDEREN. IK STOPTE HEN BEIDEN ÌN EN ZEI: "Moeder zal gauw komen, wees braaf, niet huilen!". Het licht van de lamp schijnt op 'n boek en 'n divan! We zaten stilletjes bij elkaar, mijn man en ik, om de kinderen niet wakker te maken.... van angst sprong ik overeind. 't Bleke maanlicht glansde op de ijzeren britsen. En hier lig ik tussen de velen, zo stil, zo eenzaam en koud. Ik in Ravensbrück, jij in Sachsenhausen, in Dachau of Buchenwald!'