365 dagen

7-12-2017

365 dagen geleden toen jij jouw laatste adem uitblies. Ik herinner mij het nog als de dag van toen. De telefoon ging, een huilende stem, T mamma is overleden. Ongeloof maar ook de harde realiteit. Ik ben in de auto gestapt om naar jou toe te rijden, hoe ik er gekomen ben weet ik nog steeds niet. Automatische piloot en gaan.

Daar lag je dan, vredig maar nog maar een schim van hoe jij er in je goede tijd uit zag. Ergens opgelucht dat het klaar was, jij eindelijk verlost was van alle pijn. De opvolgende dagen voelde als een roes. Niet helemaal kunnen beseffen wat er in een korte tijd allemaal gebeurt is. Wat er allemaal met jou en met mijzelf gebeurt is. Een hele nare samenloop van omstandigheden.

Nadat jij bent overleden begon de pittigste tijd. Jij was er niet meer en onderling speelde de emoties parten. Dat wat er nog van de familie over was lag volledig met elkaar overhoop. Ruzies. Geschreeuw. Verwijten.

De nasleep van deze dagen zijn nog steeds actueel. Ik kan er nog steeds niet over uit dat mensen elkaar het leven zo zuur kunnen maken, helemaal niet omdat het is veroorzaakt door het overlijden van jou als mens. Dat zou iedereen toch juist dichterbij elkaar moeten brengen?

Het blijkt maar weer, emoties, krachtig als je er niet mee om kunt gaan. Een behoorlijke last als je niet kunt relativeren en jezelf altijd boven de ander zet. Niet kunnen inleven in de ander.

Ja mam voordat jij je laatste adem uitblies was het al geen koek en ei maar wellicht was jij het laatste dat nog enige binding vormde?

De laatste weken heb ik ondanks alles heel veel van jou geleerd en heb ik op mijn manier afscheid kunnen nemen van jou als vaste vorm. Ik weet dat je nog ergens bent, tenminste dat hoop ik. Misschien is het een kwestie van troost zoeken in tsjaaa ''iets'' maar hoe dan ook het helpt en dat is belangrijk.

Ik heb gister al een stukje van mij afgeschreven en dacht dat dat voldoende was om de druk van de ketel te halen maar niets is minder waar. Ik heb M, T en M een appje gestuurd ondanks dat niets meer van hun heb gehoord. Ik wil laten weten dat ik aan ze denk en op mijn manier mens probeer te zijn en blijven. Mens zoals ik hoop dat jij had gewild dat ik in het leven zou staan.

Ik heb T gister eergisteren gebeld en die vroeg mij of ik een datum gevoel had. Ik heb toen aangeven dat ik een periode gevoel heb. Toch werd ik vanmorgen wakker met een steen in mijn maag. Heb ik dan toch een datum gevoel? Zo gek, de 7de, een geluksgetal, mijn ezelsbruggetje om de datum te onthouden want wat ben ik toch slecht in het onthouden van belangrijke data!

Ik ben niet verdrietig. Ik heb een tevreden en rustig gevoel maar ook een onbestemd gevoel. Het is gek. Ik zal op mijn moment een rust moment vinden vandaag en even met jou in gesprek gaan. Een traantje laten.

Love you!