36827ng12044YB Anatomie van PIJN: ruim 30 jaar....

GELEDEN WERD TONO BESTRAALD VANWEGE KANKER BESTRAALD IN ZIJN LIESSTREEK EN LINKERHEUP. DE KANKER verdween en kwam niet meer terug, maar ToNo blééf kampen met een stekende pijn vanuit zijn heup die via z’n ruggen-graat doorstraalde tot aan zijn nèk. Sindsdien is er geen dag geweest dat de inmiddels 70-jarige ToNo géén píjn hàd. Het kostte hem zijn baan als vliegtuigmonteur bij de USA-luchtmacht. Op slechte dagen is de pijn zó hevig, dat hij zijn bed al niet eens meer uitkomt. Op z’n beste dagen krijgt hij simpele dingen, zoals even vuilnis buitenzetten, niet voor elkaar. En soms is de pijn zo overweldigend dat hij amper nog lucht krijgt. “DAN IS HET NET ALSOF IK VERDRINK!” ToNo doet zijn verhaal thuis in ‘n buitenwijk van Los Angeles, vanaf ‘n ligbank met kussens, waarop hij afwisselend zit & gestrekt ligt. Hij is een lange, aardige man, die zijn pijn heeft weten te verbergen achter een stalen gezicht. Niet één keer zie ik hem ook maar ‘n spiertje vertrekken. Toen die pijn zijn leven begon te overheersen, had ToNo er baat bij om erover te praten. Na verloop van tijd werd hij een spreekbuis voor mensen met chronische pijn en richtte een praatgroep op voor lotgenoten... Tegelijkertijd is hij ook al 30 jaar lang blijven zóeken naar iets wat hemzelf hielp. ‘n Tijdlang slikte hij fentanyl, ‘n sterke opioïde die de pijn dempte, maar als bijeffect had dat hij ‘gevloerd was en totaal van de wereld’. Óók probeerde hij acu-punctuur, wat enige verlichting gaf, & bijensteken, magneettherapie & gebedsgenezing, wat geen van drieën ook maar iets uithaalde. Nu houdt hij ‘t bij fysiotherapie om mobiel te blijven & steroïdeninjecties in zijn ruggengraat ter kalmering van ontstoken zenuwen. TONO is bepaald niet de enige: alleen als in de USA leven al 50 miljoen mensen met chronische pijn; wereldwijd zijn dat er natuurlijk véle málen méér! De oorzaken zijn heel verschillend, van kanker & diabetes tot tal-rijke neurologische ziekten & andere kwalen. Maar allemaal hebben ze wèl één ding gemeen: hun leven is ontwricht door hun lichamelijk lijden, af en toe of permanent. Sommige kankerpatiënten houden zùlke zware, hardnekkige pijn over aan de chemotherapie dat ze liever stoppen met de behandeling en sterven. De tol van chronische pijn wordt de laatste jaren steeds zichtbaarder! Sinds artsen eind jaren ‘90 opioïden als oxycodon tegen pijn gingen voorschrijven, zijn honderddui-zenden Amerikanen verslaafd geraakt aan deze medicijnen, die behalve als pijnstiller soms ook als ‘n soort van genots-middel lijken te werken? Maar ook nu we de risico’s kènnen, zíjn er nòg stééds veel menschen afhankelijk van opioïden, deels bij gebrek aan alternatieven. Want er zijn decennialang geen nieuwe effectieve pijnstillers ontwikkeld!? ‘t Misbruik van opioïden, die idealiter kortstondig gebruikt werden tegen acute pijn, heeft i/d USA epidemische vormen aangenomen.