37043/114 Roomse Unie Belasting Paradijs NAVO Enzo

DE SICARII HADDEN AVEEL NOOIT KWAAD GEDAAN, EN ZE WAREN ALLEMAAL ONTEVREDEN OVER DE HUIDIGE GANG VAN ZAKEN!? Hij zou zich bij de rebellen aansluiten: hij zou op zoek gaan naar Bar Abba & zich aanbieden om Romeinen te doden?! Zij zouden hèm níet wéigeren, zeker niet als hij hëm zíjn eigen Verhaal vertelde. En als hij op díe manier om ‘t leven zou komen, dàn zou zíjn dood in elk geval zinvol zijn en niet zómaar ‘t gevolg van Kittims vijandige vrolijke vuisten.
Híj kon óók dapper zijn, nèt als de rebellen. Er kletterde ‘n steen omlaag. Tijdens zijn val raakte hij andere stenen en viel uiteindelijk met ‘n klik op de grond? Rillend van angst dook Aveel in elkaar. Er kwam iemand aan. En dit keer was ‘t geen verbeelding! Op de tast zocht Aveel de Kreupelrots af naar zijn gedoofde fakkel die als knuppel zou kunnen dienstdoen....
Toen hoorde hij ‘n meisjesstem veel te luid zeggen: “WE ZIJN ER, EMET! HIER IS ‘T. HIER LAAT IK JE ACHTER!” Er kwam geen antwoord, maar zachtjes trippelden er twee voetstappen vlak onder de plek waar Aveel zat. “WAT DOEN JULLIE NU HIER?” wilde Aveel weten. ‘t Meisje gilde. “Wàt? Wíe is daar?” Aveel hoorde dat ze zich met ‘n ruk omdraaide & probeerde te ontdekken wáár het geluid vandaan kwam? Maar hij wist dat zij hèm niet zou kunnen vinden! Aveel greep moed. Híer was iemand die banger was dan híjzèlf?!! “HET IS HIER VERBODEN VOOR MEISJES,” voegde hij er hardvochtig aan toe... “MAAK DAT JE WEGKOMT, NU HET NOG KAN!” “WÁÁR BÈN JE?” vroeg het meisje, die probeerde om daar bevende stem in bedwang te houden!? Héél even gluurde de maan òm ‘t hoekje van de wolken naar Yeroesjalayiem en kon Aveel ‘t meisje zíen. ‘n Jaar of èlf, schatte hij. Maast haar stond ‘n jongetje. ‘t Tweetal zag nu ook dat Aveel bóven hèn óver de rand naar omlaag keek. Toen werd ‘t schaduwgordijn weer neergelaten. “DIT IS MIJN BROERTJE,” zei ‘t meisje. “IK LAAT HEM HIER ACHTER, DAN KAN HÍJ OOK EEN MUSCH GAAN WORDEN!” Aveel mopperde: “HIJ IS VEEL TE KLEIN! HIJ IS NOG KLEINER DAN IK! ALS JIJ HÈM HIER ÀCHTERLAAT, IS HIJ BINNEN EEN WEEK DOOD!” Er klonk wat gedempt gebrom, dat Aveel niet kon verstaan. Toen legde ‘t zùsje úit: “MAAR WE HEBBEN NIEMAND ÀNDERS! WE ZIJN ÀLLÉÉN, & IK HEB MEZELF AL ALS ‘N SLAVIN VERKÒCHT... MAAR EMET WILDEN ZE NÍET HEBBEN. ZE ZEGGEN DAT HET ALLEEN MAAR GELD KOST OM HEM IN LEVEN TE HOUDEN! IK KAN HEM DUS NIET MEENEMEN! IK HEB GEEN KEUS.” Inderdaad, ze hàd eigenlijk geen keus... “HOE OUD IS HIJ? VIER JAAR?” “BIJNA VIJF...” OPNIEUW BESCHEEN DE MAAN HET TWEETAL. EMET, DIE NÈT ZÓ BLÒND WAS ALS AVEEL, KEEK GESPANNEN NAAR AVEELS MOND, BÀNG VOOR WAT AVEEL ZOU ZEGGEN. ‘Te jòng! Véél te jòng! Zèg, EMET,” Aveel richtte zich rechtstreeks tot de jongen, ‘jij wilt hier vast niet blijven, of wèl soms?’ ‘Nuhhh,’ antwoordde ‘t kìnd. ‘Nuhhh.’ ’Hij kàn niet praten,’ legde Emets zusje uit. ‘Je zult geen last van hem hebben & híj éét ook niet veel! Jíj moet hèm méénemen!’ Aveel dacht even na. Wàt zou Chajiem hiervan zeggen? was zíjn éérste gedachte. Toen hij al verdrietig bedacht dat híj voortaan ook alleen was & Chai niet eens meer om raad kòn vragen. Hij hoorde nu zelfs al niet meer bij de Musschen van Yeroesjalayiem... Er heerste een afwachtende stilte. Toen besefte Aveel dat de benarde situatie waarin de kleine EMET zich nu bevond, niet veel anders was dan die van hèmzèlf?! Hij kon wel wat gezelschap gebruiken!?