37105142 De route die Nakdimon uitgezocht had voor

ZIJN REIS NAAR GALILEA VOERDE EERST NAAR ‘T NOORDOOSTEN DOOR YERICHO EN VERVOLGENS DOOR DE VALLEI VAN DE KRONKELENDE YARDEENRIVIER. HET WAS NIET DE SNELSTE ROUTE. DÍE LIEP VANUIT YEROESJALAYIEM NAAR HET NOORDEN VIA NEOLIS {NABLUS}, MAAR DIE WEG VOERDE DOOR SAMARIA {SJOMRON}! Als vrome Jood had hij er een hekel aan om door het land van de Samaritanen {Sjomronim} te reizen! Hij beschouwde de bewoners van dat grote gebied als afvalligen?! Hoewel het betekende dat hij langer onderweg was, verkoos hij de omzwerfwegen: te voet zou hij er ongeveer een week over doen!? In Beth Aníë, ‘n gehucht vlak buiten Yeroesjalayiem, hield Nakdimon halt om water uit de bron te halen. Hij keek naar de jonge vrouwen die water aan het putten waren. Ze giechelden en fluisterden onder elk ander, zodat hij niet kon horen wàt er gezegd werd! Vreemd dat hij zich zó slècht op z’n gemak voelde bij het horen van hun gemurmel. Op de ene of andere manier voelde hij zich niet op zijn plaats, hoewel hij het dorpje heel goed kende...... Zijn oude vriend en schoolkameraad El’azar woonde ook hier, samen met zijn zus Marta. Als de jongste zuster van El’azar, Miryam, de knapste van die twee, in de buurt was, voelde Nakdimon zich altijd slecht op z’n gemak?! Zij was al jong uit-gehuwelijkt om te voorkomen dat zij de familie in diskrediet zou brengen. Maar ondanks die voorzorgsmaatregel van El Azar was ze evengoed in geslaagd om zichzelf een slechte naam te bezorgen... Nakdimon sloeg droevig zijn ogen neer & terwijl hij water uit de put dronk, namen z’n gedachten de vrije loop. In de verte stond ‘n amandelboomgaard in bloei...... Onwillekeurig volgde zijn blik de gestalte van ‘n meisje van ‘n jaar of vijftien dat met ‘n waterkruik op haar schouders bij de put vandaan liep. Nakdimon zag dat ze verlegen naar ‘n jongeman keek, die haar vanuit de deuropening van zijn huis nastaarde. Ze bloosde onder zijn blik. De jongeman stak zijn hand op om haar te groeten. ‘t Woordloos liefdesspel van dit stelletje overspoelde Nakdimon opnieuw met verlangen naar Chadassa. Dertien jaar van hun leven hadden ze samen ook zo doorgebracht, en nooit werd ze het moe om hem met ‘n glimlach of ‘n geheim teken te bekoren. Elke dag voerden zijn gedachten hem ontelbare malen naar háár tóe, maar telkens bleek haar plaats léég te zijn. Hij staarde naar de bloeiende bomen & werd meegevoerd door z’n herinneringen.... {Mòr zwerft dag & nacht nog steeds door de landen tussen Alpen, Himalaya’s, Siberië & Oekraïne van begin jaren zestig & zeventig: Gaby, Cecilia, Shula, Jeany, Nurit, Ge’ula, Sue, Ajay, Gaya, Mokesj, Sushma, Dinesh, Naomi, Hazel, Chadas...}