37108146 De karavaan verloor tempo, nu de route ~~

‘T GEZELSCHAP OVER ‘N PAD VOL GROTE, SCHERPE KEIEN VOERDE! NAKDIMONS ROODBRUINE EZEL TILDE AL TELKENS Z’N POTEN UITZONDERLIJK HÓÓG ÒP ÒM ZÓ ÓVER DE STÉNEN HÉÉN TE KUNNEN STAPPEN? VANÀF ZIJN PLATLIGGENDE OREN TÒT EN MÈT ZIJN ZWIEPENDE STÁÁRT GÀF HET DÍER BIJ ÈLKE STÀP GELUIDLOOS BLÍJK VAN ZIJN AFKEURING~~
Óók Nakdimon was er niet gerust op! Híj was er níet van overtuigd dat deze route ‘n bétere kéuze wàs! De wèg die Asjer vóórgesteld hàd, leek wellicht véilig genóeg, maar er was in geen belden of wegen ‘n andere reiziger te bekennen. ‘t Pàd wàs zó te zíen jarenlang níet gebrúikt! De reizigers waren genoodzaakt om voortdurend ìn èn úit de géulen te stappen die door de regen waren uitgesleten! Bóvendien móesten ze zìgzàggend òm de vele zwèrfkeien héén lopen?! De weg die vóór hen lag leek eindeloos? De kloof tussen Aharon & Lemuël, die vóóròp liepen, ‘t gezelschap van Ben Gavrin in ‘t mìdden èn Asjer & Nakdimon i/d achterhoede wèrd àlsmaar gróter. Maar ondanks die afstand kon Nakdimon de KOHEEN tòch horen klagen óver de gekozen route! Èlk wóórd & íedere zùcht werd ‘n seconde later letterlijk door de Leviet herhaald, & vèrder aangevuld met ‘t nodige gejammer. Ben Gavrin zat z’n bedienden voortdurend op de huid over welke kant ze òpmóesten, dat ze voorzichtiger moesten omgaan met zijn kostbare lading èn dat ze snèller moesten blíjven dóórlopen. Ònmógelijke, tegenstrijdige eisen! Alleen Asjer had geen problemen met de moeilijk begaanbare weg? Hij bleef doorlopen ‘n stap vlak achter Nakdimon en sjokte zwijgend verder! Zijn aandacht was gericht op de steile wanden van de Kloof die steeds hoger en steiler werden, terwijl de wadi alsmaar smaller werd! Z’n hoofd bewoog van links naar rechts, alsof hij nu de omgeving systematisch afzocht? Nakdimon wierp ‘n blik over z’n schouder naar de in gedachten verzonken Asjer & vroeg: “ZÓEK JE IETS?” De leerling-geldwisselaar schrok. Voor ‘t eerst leek hij nerveus te zijn: met ‘n weinig overtuigend schouderophalen antwoordde hij: “‘n Herkenningsteken... niks belangrijks!” ‘n Herkènningsteken ìn ‘n ravíjn waar je maar làngs één wèg ìn of úit kon kómen? Wàt hàd díe òpmerking te betékenen? ‘t Antwoord kwam niet veel láter, toen ‘r vanàchter ‘n stel zwerf-keien aan weerszijden v/d karavaan vier mannen tevoorschijnkwamen. En wat nòg bedréigender was: bóvenòp de rotsen stonden nog meer schimmige gestalten. RÓVERS! “Blíjven staan!” schreeuwde hun leider.