37109148 Ben Gavrin jammerde, toen twee van de ~~~

ROVERS ZIJN BEDIENDEN OPZIJ SCHOVEN & HET LEIDSEL VAN DE KAMEEL VASTGREPEN. De huurlingen deden geen enkele poging de rovers tegen te houden. Op ‘t moment dat Nakdimon naar voren sprong om Ben Gavrin bij te staan, werd de halster van de ezel uit zijn handen gerukt. Asjer hield de leidsels stevig vast, ‘n schaamteloze glimlach op zijn gezicht. “SCHIJN BEDRIEGT. JE ZOU IETS MINDER GOED VAN VERTROUWEN MOETEN ZIJN!” ‘Dat geldt ook voor jou!’ antwoordde Nakdimon. Zelfs al stond hij te wankelen op z’n benen, toch haalde Nakdimon met z’n wandelstok uit naar Asjers hoofd. Hij miste, maar toen de jongen zich bukte om de klap te ontwijken, kwam Nakdimon ‘n stap dichterbij & verkocht hem ‘n fikse vuistslag, waardoor Asjer tegen de vlakte ging. Vervolgens richtte Nakdimon zich tot de anderen. “TERUGVECHTEN!” schreeuwde hij. De priester en de Leviet mengden zich niet in de strijd, maar trokken zich terug en verscholen zich onder een overhangende richel! De bedienden van Ben Gavrin kozen ‘t hazenpad & lieten de koopman achter, die met twee bandieten worstelde om het bezit van de kameel! Nakdimon moest het hoofd bieden aan de twee anderen: de leider & ‘n handlanger met ‘n gezicht vol met littekens. Er flitste ‘n dolk in ‘t zonlicht! ‘t Was ‘t wapen van de man wiens toegetakelde gezicht blijk gaf van eerdere gevechten. “NEEM JIJ DIE MAN VOOR JE REKENING, DAN,” beval de leider. “DAN HOU IK ME MET DE PRIESTERS BEZIG!” Nakdimon wachtte niet totdat Dan tot de aanval overging, maar stormde op de man af in ‘n poging hem te overrompelen! Hij zwaaide woest met zijn staf & Dan verloor langzaam maar zeker terrein, terwijl de stok om z’n oren zwiepte. Toen Dan met uitgestoken dolk op hem afstormde, sloeg Nakdimon met een vliegensvlugge draaibeweging de staf tegen de onderarm van de rover. De man schreeuwde het uit van de pijn en de dolk viel kletterend op de stenen. Toen nam iemand Nakdimon van achteren te grazen. Terwijl hij zich omdraaide om deze nieuwe aanval af te slaan, raakte een steen, zo groot als een vuist, hem tegen zijn slaap. Hij hoorde ‘n rollend geluid, alsof er een grote golf door de woestijn rolde, en vervolgens zakte hun in elkaar. De muren van ‘t ravijn kwamen als ‘n stikdonkere tunnel op hem af & langzaam werk het zwart voor zijn ogen. Vlak voordat ‘t bewustzijn verloor hoorde hij Dan zeggen: “MAAK DAT JE WÈGKOMT, ASJER! Ik maak ‘t karwei wel àf.”