37113154 ‘Ik kan helaas niets doen,’ …………………………………

ANTWOORDDE DE JONGSTE OMSTANDER.
‘Ik ben Lemuël... een Leviet. We kunnen het bloed vanaf hier zien!
Veel teveel bloed. Hij leeft niet lang meer! Wij kunnen het risico niet nemen ons te verontreinigen!’
Marcus had geen goed woord over voor díe zinloze godsdienst, waarbij rituele reinheid hóger aangeschreven
stond dan hulp bieden aan iemand in nood. Hij trok zijn mantel uit, sneed een reep van de zoom af en
gebruikte die om de wond te verbinden. “EN JIJ DAN?” vroeg hij aan de koopman. “HIJ HEEFT DIE WONDEN
NIET OPGELOPEN, TOEN HIJ PROBEERDE TE ONTKOMEN. VOLGENS MIJ BEN JE HEM WEL IETS SCHULDIG!”
De handelaar leidde de kameel naar de overkant van de bedding en antwoordde: ‘Ik stuur zo snel mogelijk
hulp. Maar ik kan ècht níet blíjven. Geen minuut. Stèl dat die rovers terugkomen! Die waardeloze huurlingen
hebben me in de steek gelaten en zijn ervandoor gegaan. Ik kan mijn leven niet op het spel zetten... en mijn
geld... voor iemand die waarschijnlijk tòch heel snel doodgaat. Bovendien is het zijn schuld.... hij raadde ons
aan het pad door het ravijn te nemen!’ De twee geestelijken knikten ijverig. Toen voegde Lemuël eraan toe:
‘Misschien was híj wel één van hen! Hij liep steeds naast die ene kerel, die Asjer, die er nu met zijn ezel
vandoor is!’ “DÀT KLÒPT!” stemde de KOHEEN în. “ZE ZATEN SAMEN IN HET COMPLOT EN HEBBEN ONS
SÁMEN ÍN DÉZE HINDERLAAG GELÒKT!” “DÀT SLAAT NÈRGENS OP!” protesteerde Marcus. De Leviet &
de priester lopen met een grote boog om Marcus heen & volgden de parfumhandelaar over het pad in
de richting vanwaar ze gekomen waren. “STÒP!” eiste Marc. “IK BEN EEN ROMEINS CENTURIO! IK
BEVÉÉL JULLIE MÍJ TE HELPEN!” ‘Wíj zien anders geen uniform!’ antwoordde de KOHEEN sluw.
Al bijna op ‘n holletje verdwenen de drie lafaards van het toneel! Moest híj hèn achterna gaan?
Hen onder bedreiging met zijn zwaard dwingen hem te helpen? Hóe dan? Marcus wist dat hij
dat dreigement toch niet zou wáármaken. Hij was zèlf nog niet eens hersteld van de vechtpartij.
“ZÈG ME DAN IN ÈLK GEVÀL HÓE HÍJ HÉÉT,” schreeuwde Marcus het verdwijnende drietal achterna.
De koopman & de koheen waren al uit z’n gezichtsveld verdwenen. Over z’n schouder schreeuwde Lemuël:
“NAKDIMON!” Toen voegde hij eraantoe: “‘N ONBELANGRIJK IEMAND, ‘N LEERLOOIER!” Toen verdween
ook híj... Terwijl de schaduwen langer werden, overwoog Marc wat de mogelijkheden waren. Het zou
flink afkoelen vannacht.De bewusteloze man verplaatsen was niet zonder risico, maar misschien
nog altijd beter dan hem hier over te laten aan de elementen?! Marcus kon Nakdimon
onmogelijk alleen dragen. De kerel was behoorlijk groot en gespierd.
Het was duidelijk dat er géén
hùlp onderweg
was.
24 jan 2020 - bewerkt op 29 jan 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 79 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende