37214211Aveel was van mening dat deze kleine groep

REBELLEN,
OP REIS NAAR GALILEA,
ER NIET BEPAALD INDRUKWEKKEND UITZAG!
GEKLEED IN VUILE, VERSLETEN GEWADEN, STRAALDEN
DEZE VOLWASSENEN ABSOLUUT GEEN HELDENMOED UIT.
Aveel wist dat ‘t hun bedóeling was om deze rabbi, die Yesjoea heette,
te benaderen met de vraag òf híj KÓNING van de Joden wìlde wòrden?! Hij wist
ook dat deze vermomming noodzakelijk was om ongemerkt dóór de autoriteiten bíj deze
rabbi te komen!? Dàn, Kittim & Asjer waren verkleed als bedelaars, evenals Bar Abba. Allemaal
waren ze te voet, zèlfs de aanvoerder, iets waarover niemand hardop durfde te spreken! Behalve ‘t
òngemak van versleten kleren, èrgerde Kittim zich voortdurend aan zijn kruk. Bar Abba had bedacht
dat de vermomming v/d jongeman nú nòg zou werken als hij dééd alsòf hij kreupel wàs? Dùs tròk hij
met z’n béén, was zijn vóet naar bìnnen gedraaid èn leunde hij op ‘n gevorkte tàk van ‘n wilde vijgenboom!
Kittim haatte die kruk al bijna net zo erg als zijn taak om kindermeisje te spelen voor de jongens. Gewoonlijk
zou Aveel hebben ingestemd met bijna àlles wat KÌTTIM het léven zúúr maakte, maar in dit geval moest hij
vaststellen dat die kruk ‘n slecht idee was. ‘t Maakte z’n arm een stuk langer èn zijn klàppen ‘n stuk hàrder!
Bij zonsondergang was het tijd voor Bar Abba’s Detachement om de Geheime Basis te verlaten. Ha-Or Tov
fluisterde tegen Aveel: ‘Gaan we op zoek naar ‘n èchte kóning?’ Díe vraag had hij zijn vriend al tientallen
keren gesteld. Kittims kruk kwam met ‘n klap op Ha-Or Tov’s schouder terecht. “NIEMAND HEEFT JÓU
OOK MAAR ÍETS GEVRAAGD!” zei hij. “JULLIE DRIEËN MOETEN DE SOLDATEN OM DE TUIN LEIDEN,
VÈRDER HELEMAAL NIETS, BEGRÉPEN? ALS JULLIE PRECIES DOEN WAT ÌK ZÈG, ZÙL JE HEEL
WAARSCHIJNLIJK WEL HÉÉLHÚIDS TERUGKOMEN?! EN DENK MAAR NIET DAT IK NIET WÉÉT
DÀT JÙLLIE ÍETS VAN PLÀN ZIJN. IK HEB DIE ONSCHULDIGE BLIK IN JE OGEN WEL GEZÍEN.
MAAR VROEG OF LAAT KOM IK ER WEL ACHTER WÀT DÀT ÌS!” Kittims tirade werd onder-
broken door ‘n harde fluittoon v/d uitkijkpost bóven hen. ‘t Ravijn was veilig, de reizigers
konden nú heel rustig volkomen onopgemerkt & geheel ongezien vertrekken...“Dènk
eraan,” siste Aveel tegen Ha-Or Tov, ‘we moeten ervoor zorgen dat degene die
Yedied draagt altíjd door de andere twee van Kittim afgeschermd wordt!”
Het Goede Licht knikte begrijpend & nam z’n plek ìn naast
de Treurende. Met ‘t gevederde lijfje van
z’n Geliefde Vriend i/d vouwen van
zijn Mantel, liep Waarheid ‘n
heel eind vóór Kittim
èn zíjn krùk
het ravijn
úit.