3724879 In 1906 was op 't strand van Yaffa een man

GEARRIVEERD DIE ISRAELS PREMIER ZOU WORDEN: David ben-Gurion. Hij was in 1886 als David Grün geboren in 't 30 km ten noord-westen van Warschau gelegen Plonsk. Ondanks felle tegenstand v/d plaatselijke orthodoxe & chassidische Joden, was Ben-Gurion in de voetsporen van zijn vader getreden door zich in te zetten voor Chibat (Lovers of)Zion, 'n zionistische beweging die 't stichten van allerlei diverse nieuwe landbouwnederzettingen in Palestina steunde & Hebreeuwse taal & cultuur bevorderde. BG was i/d zionistische beweging de rechterhand van Chaim Weizmann geweest & was nu leider v/d Nationale Raad. In 't voorjaar van 1948 was voor David BenGurion de grootste zorg 't antwoord op de vraag "HÓE ZAL HET AFLOPEN ALS OP 15 MEI DE ALLERLAATSTE BRITSE SOLDATEN VERTREKKEN UIT PALESTINA EN DE ARABISCHE LANDEN VAN ALLE KANTEN AANVALLEN?" Dàt zó'n aanval plaatsvinden zóu was zéker! Daarover lieten de Arabische landen geen enkele twijfel bestaan. Tot dan toe had de Yisjoev zich in feite steeds beperkt tot consolideren & verdedigen...
BG besefte dat 't op 15 mei '48 in handen hebben van strategische posities voor de joden van levensbelang zou zijn. Daarom besloot de Nationale Raad op 31 maart '48 tot de aanval over te gaan en verwierpen BG en z'n medestanders in de Raad, weliswaar met de kleinst mogelijke meerderheid, op 12 mei '48 'n Amerikaans voorstel tot acceptatie van 'n wapenstilstand. Voor BG was 't 'n zaak geworden van 'nú of nooit'? Met veel moeite lukte het hen 'n krappe meerderheid i/d Raad te overtuigen v/d noodzaak òm de Joodse Staat op 14 mei, de dag vóór de laatste Britse soldaat uit Palestina vertrekken zou, uit te roepen! Restte nog een náám voor de nieuwe staat te kiezen. Er lagen 2 voorstellen. ZION & ISRAEL; 't wèrd Israël. In de namiddag van 14 mei '48, 50 jaar & 8 maanden nadat Theodor Herzl zíjn zo profetische dagboeknotitie maakte, las Ben Gurion de Joodse Onafhankelijkheidsverklaring voor in TEL AVIV & riep daarmee de staat Is-raël uit. 't Vaticaan protesteerde meteen tegen de keuze van de naam 'Israël'! Eeuwenlang had de Kerk geleerd dat 't "Oude Israël" (het Jodendom) hàd àfgedaan en dat zijzelf 't 'nieuwe Israël' wàs geworden & vlg. 't oude antisjemitische Verhaal van "AHASVEROS, de zgn. Wandelende Jood", wàs ook 't Joodse VÒLK 'dus' gedoemd om òp aarde te blíjven ronddolen TÒT 'de wederkomst van Christos'! Maar de zienswijze v/h Vaticaan liet de Yisjoev ijskoud! Voor haar was de stichting van de joodse staat 'n wonderbaarlijke óvergang v/d diepste wanhoop van nazi-Duitsland náár de vervulling van HÙN grootste Dróóm? Palestijnen waren voortaan alleen nog maar de Arabieren in 't oude Palestina: de Joden waren nú dé ISRAELIËRS!! Alle joden ter wereld waren nu voortaan welkom in hun eigen land! ÈN zíj kwámen! Woonden er in mei '48 ruim 'n half miljoen joden in Palestina, in 1951 zouden dat er almeer dan 'n miljoen zijn & nu al bijna 10 miljoen.