37377291MetEenHandgebaarStuurdeHijMartaWeg, alsof

ZE 'N LASTIGE VLIEG WAS! De grootste van de drie talmidiem greep Marta bij haar schouders & leidde haar wèg! Met 'n knikje duwde hij haar de slaapkamer uit & deed de deur voor haar neus dìcht. Toen stonden ze daar in 't vertrek, oog in oog met de dood!? Yesjoea ging tussen Dvorah & haar ouders staan. Hij boog zich over 't meisje heen & keek vol tederheid naar haar asgrauwe gezicht. Hij streek 'n haarlok van haar voorhoofd. Hij glimlachte teder, zoals 'n Vader naar z'n slapende kind kijkt. Toen keek hij even òp & wierp een blik door 't raam naar buiten, recht in Avels gezicht. Z'n donkere ogen, warm & geruststellend, sloten zich als 'n troostende hand om Abels gezicht. Yesj vond 't niet erg dat er één treurende achtergebleven was. Hij begreep dat Aveel in de boom geklommen was om afscheid van haar te nemen. Hij had Aveel gezien, maar verraadde hem niet. Maar wàt bedóelde hij? Sliep ze? Avel had gezien dat Dvorah haar laatste adem uitblies. Hij had de huivering van haar ledematen gezien, toen haar ziel zich vrijgemaakt had van haar lichaam. Yehosjoea wendde zich weer tot het bed. Ook al zou hij zich nu verontreinigen door een dood lichaam aan te raken, toch stak hij zijn hand uit naar Dvorah's kleurloze hand die op 't laken lag. Hij pakte de slappe vingers in zijn sterke, vereelte hand. Toen boog hij zich over haar herm & fluisterde iets in haar oor. Wat zei hij? Hij fluisterde! Heel zachtjes. Aveel kon zijn stem niet eens horen. Nam hij afscheid van haar? Wàt? Wat zei hij? Yaïr snikte het uit en deed een stap naar voren, naar zijn kind... hoopvol. Aveel huiverde. Dvorah verroerde zich niet.
Elisjeva sloeg haar handenvol haar gezicht en huilde. Te laat. Te laat. De drie talmidiem schuifelden verlegenheid en weer en wendden hun blik àf. Dvorah ademde niet. Aveel schudde treurig zijn hoofd. Wit. Stil & wit. Geen kleur op haar wangen. Yesj stond zo over haar heengebogen, terwijl zijn ogen wachtten op 'n teken. Hij glimlachte. 'n Ademtocht? 'n Trilling van een wimper? Wat gebeurde er? Abel slaakte 'n kreet, toen Dvorah's arm langzaam omhoogkwam. Ze spreidde haar vingers & rekte ze uit alsof ze heel lang geslapen had...
Toen sloeg ze haar ogen op & zei even later: 'Sjaloom, Heer.' Yesj knikte tevreden. Niet verbaasd. 'Sjaloom, Dvorah.' Abel hoorde hen praten! Allebei! Hij schoof naarvoren, verloor z'n evenwicht & viel bijna uit de boom. 't Meisje geeuwde. Haar moeder snakte naar adem & zakte i/d armen van haar man in elkaar. Dvorah schrok helemaal niet van al die vreemde mensen haar slaapkamer. Ze kwam overeind & zwaaide haar benen over de tand v/h bed. Stond op & liep naar 't raam. Hoewel Avel 't liefst in gejuich uitgebarsten was, zag hun dat de volwassenen in de kamer met open mond van verbazing naar haar keken. Behalve één: Yehosjoea. Met helder ogen en een stralend gezicht leunde Dvorah over de vensterbank & grijnsde naar Aveel. Ze trok vragend haar wenkbrauwen op. Wat deed hij in die boom? Waarom gluurde hij in haar slaapkamer? Hij keek haar verlegen aan en kroop achteruit, voordat de anderen hem zouden zien.........