38085354 "We gaan naar Yesjoea! Ha-Or Tov! We gaan

naar hem toe!" jubelde Aveel triomfantelijk. "We gaan met hem praten! Emet! Met hem praten!" Hij riep naar Yesjoea: "We hebben jou overal gezocht! We wilden je zó graag spreken! Emet is doof! Ha-Or Tov is blind!" Yesj lachte. 'Waarheid. Goed Licht. Treurende... Ik was op zoek naar jullie." Aveel rende struikelend naar hem toe en trok Ha-Or Tov mee. Emet huppelde achter hen aan. Yesjoea's gezicht straalde van blijdschap, toe ze bij het kampvuur aankwamen. Hij spreidde zijn armen uit en trok hen tegen zich aan, alsof het een familiereünie was. Hij knielde en omarmde hen en hield hen dicht tegen zich aan alsof ze zijn eigen kinderen waren, die teruggekeerd waren van een lange reis. Eerst alledrie tegelijk. Aveel begon te huilen. Zijn tranen bevochtigden de stof van de mantel die Dvorah voor hem had gemaakt. "Mijn zonen," fluisterde Yehosjoea. Aveel nestelde zijn gezicht tegen Yesjoea's borst en hoorde het grote hart kloppen. Hij voelde Yesjoea's adem langs zijn haar strijken. En toen. Één voor één. Eerst Ha-Or Toc. Het rode haar van de blinde jongen glansde in het licht van het kampvuur. Yesjoe nam Ha-Or Tov's opgeheven gezicht in zijn handen en keek naar de wit en blauw gemarmerde ogen. Hoe zou het zijn om voor het eerst iets te kunnen zien? vroeg Aveel zich af. Zou Yesjoea het kunnen? Ha-Or Tov's ogen genezen? De jongen die nog nooit een glimpje licht had opgevangen, zou hij hem kunnen laten zien? Yesjoea's gezicht was maar een klein stukje van Ha-Or Tov's gezicht verwijderd. Oog in oog. Toen raakte hij met zijn wijsvinger Ha-Or Tov's oogleden aan en zei: "GEPREZEN BEN JIJ,
ADONAI, Heer van het heelal, die ons in staat stelt dit uur te zien..." En toen: "Het is zover!" Ha-Or Tov trok zijn ogen wijd open. Even knipperde hij met zijn oogleden. Toen stak hij vol verwondering zijn handen op voor zijn ogen. ''IK ZIE... HET GOEDE LICHT! YESJOEA! REDDING! JÍJ BÈNT HET!' Yesjoe kuste zijn voorhoofd. Met 'n duim veegde hij 'n traan van Ha-Or Tov's wang. De jongen staarde naar het vuur en de geroosterde vis. Hij kon zien! Alles! Alles! Alles! Het was prachtig! Alles! Hij kon zien wat hij tot nu toe alleen maar had kunnen horen, ruiken en raden. Z'n eigen handen! Z'n vingernagels. Z'n tenen!
08 mrt 2020 - bewerkt op 08 mrt 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 79 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende