Als die onkenbare G d in zijn essentie de god is die zich in energie aan, in & door ons manifesteert, dan is [hij/zij] het ook de god die mensgeworden is omdat hij, volgens de prachtige formulering van Nicolas CABASILAS, ´uitzinnig van liefde´ is voor de mens [MANIKON EROS]!
De uitdrukking ´christelijk (joods) personalisme´ is een pleonasme, want de christelijke leer is de religie van het individu, en DE G D van de christenen is een soort van Persoonlijkheid tegen wie je gerust JIJ mag zeggen en men recht in het Gelaat mag staren!
Het oorspronkelijke christendom antwoordt niet op de vraag naar ´t ´wat´, maar naar het ´WIE´! De wijsheid van India daarentegen is onpersoonlijk, het doel daarvan is niet gelegen in het Bestaan van God, maar in ´t ¨NIET ZIJN¨, de eenwording met Het AL?
´t Christelijk geloof daarentegen is onze Persoonlijke Ontmoeting met IEMAND: door zich met het vlees te omhullen is Het WOORD niet langer gebonden aan De HEMEL, het geeft zijn ondoordringbare en verheven eenzaamheid als het ware op en geeft ons die VRIJHEID weer om ´G D´ te ZIEN, die ons door ´n zogenaamde VAL ontnomen was!!
In Dit Licht gezien kunnen we begrijpen hoe nutteloos het is om de dienst aan G D & de Dienst aan de Mens tegenover elkaar te stellen?!
Al eeuwen is het Westen bezig met nu eens een God tegenover de mens te plaatsen en dan weer de mens TEGENOVER God!?
Niettemin stelt het Mysterie v/d Incarnatie, waarbij het geschapene en het niet-geschapene met elkander VERZOEND worden, ons in staat zo´n volkomen onvruchtbare Tegenstelling te overbruggen.
De Kerk leert ons in ieder menselijk gelaat Het Beeld van Christos [de beloofde masjiach, gezalfde ´Verlosser G ds´] te HERKENNEN, & de liefde van De SCHEPPER is niet meer te scheiden van de liefde van het Schepsel en van de wereld die erdoor is geschapen...