38221ESBY92 Boekrollen van Yeroesjalayiem: Erfenis
VAN TSION
’Je móet toch ééns van mij hebben gehouden, toen ik nog heel klein was?
Tòch?
Wááròm dan dìt? Wááròm? Ik herinner me jouw armen. Warm en zacht.
Jouw glimlach. Teder en gedùldig, ondanks mijn eindeloze stroom vragen.
Jij móet hebben gewéten hóevéél ik van jóu híeld. Mijn ogen vòlgden je, als je door de kamer liep.
Als vader je sloeg en jij huilend je hoofd boog, streelde ik jouw haar! Wéét je DÀT nog?
Dan keek je me áán. Dankbaar, hoe klein ik ook was.
Dan stak jij jouw hand uit & streelde m’n wang & trok me tegen je aan... dicht bij jouw hart!
Ik hoorde het kloppen. Lúid en dúidelijk! Mama! Gewikkeld in het vergeelde doodskleed.
Bezaaid met dode bloemen. Mama!
Kun je me nog hóren? JÓUW hàrt. De hartslag van mijn leven. JÓUW ÓGEN.
De spiegel waarin ik kon zíen hóevéél ÌK wáárd was! JÓUW líefde!
HÈT róer DÀT míjn gedachten leidde naar de hémel en naar alle góede dingen.
In de lente van mijn leven had ik jou zó nódig. De avondster aan de hemel WÀCHT
nog steeds op jou. Je moet naast me komen staan & mij aanmoedigen omhóóg te kijken!
Ik hóór die muziek niet meer, omdat ‘t water je heeft overspoeld & je met z’n koude golven
omhuld heeft, terwijl ik op ‘t strand sta te wachten, totdat Jíj terugkomt!
ÌK wàs HÈT dóel van jouw leven! JÓUW róeping! Toch heb je mij jouw rug toegekeerd & míj
in de stéék geláten, alsof ik alleen maar ‘n berg stenen op ‘t strand was.
Ik wàs zó bàng, toen je stierf & je loswrikte úit mijn toekomst! Maar ik heb m’n tranen ingeslikt,
omdat El’ Azar zéi dat ik niet mòcht húilen. En toen kwam die sterrenwacht, toen JÓUW beschuldigingen als wind- vlagen rècht ìn m’n gezìcht slóegen! Mama! ‘t Spijt me! GÉÉF die stenen aan mij!
Stop ze niet in jouw zakken! KÒM terùg! Maar je kwam niet terug. Moet je zíen!
Dáár lìg je dan naast váder. MÈT ‘n ijskoude grijns op je gezicht.
Bezaaid met dode bloemen die ik óóit voor je geplukt heb.
Naar wíe moet ÌK nú tóegaan met m’n problemen?
Wíe zal me omàrmen?
Wiens gezicht zal ik náást mij op ‘t kùssen zien?
Barak! O, Barak! Kom bij me terug, Barak!
Ik kàn dìt alles níet lànger àlléén
blijven drágen!
’Je móet toch ééns van mij hebben gehouden, toen ik nog heel klein was?
Tòch?
Wááròm dan dìt? Wááròm? Ik herinner me jouw armen. Warm en zacht.
Jouw glimlach. Teder en gedùldig, ondanks mijn eindeloze stroom vragen.
Jij móet hebben gewéten hóevéél ik van jóu híeld. Mijn ogen vòlgden je, als je door de kamer liep.
Als vader je sloeg en jij huilend je hoofd boog, streelde ik jouw haar! Wéét je DÀT nog?
Dan keek je me áán. Dankbaar, hoe klein ik ook was.
Dan stak jij jouw hand uit & streelde m’n wang & trok me tegen je aan... dicht bij jouw hart!
Ik hoorde het kloppen. Lúid en dúidelijk! Mama! Gewikkeld in het vergeelde doodskleed.
Bezaaid met dode bloemen. Mama!
Kun je me nog hóren? JÓUW hàrt. De hartslag van mijn leven. JÓUW ÓGEN.
De spiegel waarin ik kon zíen hóevéél ÌK wáárd was! JÓUW líefde!
HÈT róer DÀT míjn gedachten leidde naar de hémel en naar alle góede dingen.
In de lente van mijn leven had ik jou zó nódig. De avondster aan de hemel WÀCHT
nog steeds op jou. Je moet naast me komen staan & mij aanmoedigen omhóóg te kijken!
Ik hóór die muziek niet meer, omdat ‘t water je heeft overspoeld & je met z’n koude golven
omhuld heeft, terwijl ik op ‘t strand sta te wachten, totdat Jíj terugkomt!
ÌK wàs HÈT dóel van jouw leven! JÓUW róeping! Toch heb je mij jouw rug toegekeerd & míj
in de stéék geláten, alsof ik alleen maar ‘n berg stenen op ‘t strand was.
Ik wàs zó bàng, toen je stierf & je loswrikte úit mijn toekomst! Maar ik heb m’n tranen ingeslikt,
omdat El’ Azar zéi dat ik niet mòcht húilen. En toen kwam die sterrenwacht, toen JÓUW beschuldigingen als wind- vlagen rècht ìn m’n gezìcht slóegen! Mama! ‘t Spijt me! GÉÉF die stenen aan mij!
Stop ze niet in jouw zakken! KÒM terùg! Maar je kwam niet terug. Moet je zíen!
Dáár lìg je dan naast váder. MÈT ‘n ijskoude grijns op je gezicht.
Bezaaid met dode bloemen die ik óóit voor je geplukt heb.
Naar wíe moet ÌK nú tóegaan met m’n problemen?
Wíe zal me omàrmen?
Wiens gezicht zal ik náást mij op ‘t kùssen zien?
Barak! O, Barak! Kom bij me terug, Barak!
Ik kàn dìt alles níet lànger àlléén
blijven drágen!
02 apr 2020 - bewerkt op 06 apr 2020
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 25 sep 2024 4807995 Dialoog met de wetenschap: in de westerse
- O 25 sep 2024 4807894Vaak kunnen we ‘waarheid’ vinden in woorden
- O 25 sep 2024 4807793 Dialoog is beter dan oorlog en zelfs beter
- O 25 sep 2024 4807690 Het Aramese woord voor leraar is RABBI en
- O 25 sep 2024 4807589 Je Vader en je Moeder Haten?
- O 24 sep 2024 4807488 We Eten Yesjoea’s Lichaam & Bloed: Daarop
- O 24 sep 2024 48073 Zweet als Bloed: hij werd overvallen door ‘n
- O 24 sep 2024 4807287 Als ze het traditionele Hebreeuws spraken
- O 24 sep 2024 4807186 “Mijn God, Mijn God, waarom heb jij mij
- O 24 sep 2024 4807085 De Kameel en de Naald: “het is makkelijker
- O 23 sep 2024 4806984 “Het Onze Vader/Moeder/Dochter/Zoon/Kind
- O 23 sep 2024 4806883 De Aramese Taal: i/d tijd van YESJ werden
- O 23 sep 2024 48067 HELAAS zijn we momenteel getuige van een
- O 22 sep 2024 48066 ‘n Ànder onderwerp dat verband houdt met die
- O 21 sep 2024 48065 Als we de bijbel simpelweg misbruiken om