38320126 Voor het eerst in dagen dacht ze aan Marc

HÍJ DÉÉD NÓÓIT ÀLSÒF.
HIJ BEGEERDE HAAR GEWOON,
EN ZIJ WAS ALTIJD GEWILLIG OM ZIJN HÒNGER NAAR HAAR TE BEVREDIGEN.
Ze genoot van elke minuut van hun liefdesspel, omdat hij het nooit over liefde had.
Er was geen sprake van illusie, van een ingebeelde liefde voor de ander. Maar als Barak en zij
het bed zouden delen, zou ‘t heel anders zijn. Ze wist dat ellende en verlàngen dan hand in hand
zouden gaan? Híj zou zich laven aan haar vlees en dan heimelijk wegsluipen! Meestal verkoos ze
te geloven in de illusie van een onsterfelijke liefde... ‘s Nachts, als ze alleen was, strekte ze zich uit
naar hem en verlàngde ze hevig naar zijn aanraking. Maar vandaag in het daglicht hield ze de ongeopende brief omhoog en vroeg zich àf òf ze het zegel wel verbreken wìlde!
Dìt wàs immers HÈT àntwoord òp àl haar verlangens? Ze wilde hem immers terughebben?
Of was dit alles niet meer dan esn dwaze dróóm? Misschien maakte het geen verschil.
Er wàs nóóit iemand anders geweest, terwijl ze toch dikwijls zó dòl wanhópig íemand nódig hàd!
Barak was alles voor haar.
Ze had illusie nódig.
Zíj had het nodig te blijven hopen, tégen béter wéten ìn.
Een leugen was altijd nog beter dan de leegte.
Ze liet haar duim achter de rode wàs glijden & verbrak ‘t Zégel.
De woorden op het papier waren stijf en formeel, maar duidelijk.
Hij zou háár kómen òpzoeken.

Aan: Miryam, weduwe van Magdala.
Van uw nederige en toegewijde dienaar,
Barak bar Chalfi...

15 apr 2020 - bewerkt op 20 apr 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 79 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende