38388157 hier onder de kast ´n leugentje


daar in de hoek ´n beetje woede
op de plank een slechte gedachte
WAT WAS HET LEVEN EENVOUDIG, TOEN DE SCHERVEN VAN HAAR ZIEL
NOG SLECHTS KRUIMELS WAREN, DIE ZE BIJ ELKAAR KON VEGEN EN IN DE TUIN
KON VERBRANDEN! En nú? Overal scherven. Teveel om bijeen te vegen. Teveel om te tellen.
Als ze de scherven zou weggooien, zou er niets over zijn van haar léven. Opnieuw beginnen was
onmogelijk. Dit jaar viel er geen schijn meer hoog te houden. Miryam deed niet eens moeite om ´t
zuurdeeg uit haar huis te verwijderen. Het had toch geen zin. Ze gaf geen opdracht om ´n làm úit te
zoeken & te slachten, of om ´t bloed aan haar deurpost te strijken. Àls de engel des doods langskwam,
zou hij honend lachen als hij het bloed zag? Haar zonden kònden niet meer door de vingers gezien worden! Té véél. Té gróót. Ondanks haar beloften om zich te béteren. Beloften aan zichzelf die zij
kéér op kéér verbroken had. Ze had de móed òpgegéven! Was dat ook niet een vorm van vrijheid,
bedàcht ze? Het aanváárden vàn haar kétenen? Was dat niet béter dan te dóen àlsòf zij íets was
wat ze nooit kòn zíjn? Maar toch, op stille momenten, wenste ze dat ze op één of àndere manier
opnieuw kòn begìnnen. Dàt ze haar zíel kòn schóónvegen. Dat zíj íemand ànders kòn zíjn...
Íemand... die góed was. ´t Blijde bevrijdingsfeest, dat het pesachfeest ten díepste was, leek
Miryam van Magdala te bespotten. Ze was ´n slaaf v/d éénzaamheid, ´n slááf van obsessie,
verlàngen & hàrtstocht. En er was niemand die haar úit die slavernij bevrijden kòn...
24 apr 2020 - bewerkt op 28 apr 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 79 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende