38560214 ~’Zeg dat niet! Waar moet je dan heen?‘~~

“IK BEN
DE ENIGE DIE
EEN REMEDIE HEEFT VOOR
JOUW KWAAL! NUL ZOU JE LEVEN VERWOESTEN;
DUS MOET JIJ ‘N EINDE MAKEN AAN JOUW BESTÁÁN! JÍJ OF HIJ, ZEG ‘T MAAR!
EN ALS JIJ HÈM KWIJT WILT, HEB JE MÍJ NÓDIG!” Hoe wist hij dat ze zwanger was.
Ze wilde ‘t hem vragen, maar ze kon geen woord uitbrengen. Ze was niet in staat om zich
nog te verroeren. Machteloos zag ze hoe hij drie keer op z’n blote voeten òm haar héén liep.
Hij begon een bezwering-ritueel in ‘n taal die zij niet verstond! Toen haalde hij ‘n medicijnflesje
uit de bundel aan zijn riem. Hij knielde naast haar neer en liet zijn hand over haar hele lichaam
glijden. Hij legde een hand onder haar kin en drukte ‘t flesje tegen haar lippen, zodat ze wel
gedwongen werd de bittere vloeistof door te slikken. ‘Jouw lichaam... zó prachtig...’
mompelde hij. ‘Geen plek voor kinderen. Nee... jij bent gemaakt om ‘n thuis te zijn voor
al die anderen van ‘n àndere wéreld. Zeven, die wachten totdat jij je eindelijk overgeeft!’
Hij wachtte, totdat het gif zijn werk begon te doen. Ze voelde dat ze haar bewustzijn verloor.
Ze snikte even, omdat ze voelde dat hij haar streelde. Toen tilde hij haar op en droeg haar... èrgens... ergens heen... ¥@ Wàs ze wakker? Hoe làng had ze zó al in deze spelonk gelegen? Was ze dood?
Een tastbare duisternis drukte zwaar op haar. Ze lag alleen op de harde vloer. ‘n Stromatras was
haar bed. ‘t Was koud. Waar waren haar kleren gebléven? Ze wilde ‘n déken. Waaròm was het
zó kóud? Ergens in de verte hoorde ze 't Onophoudelijk HUILEN van een baby. Een droom?
‘n Hallucinatie als gevolg van het drankje? Miryam spande zich nu al zo in om om ook nog maar
íets te zien, maar ‘n inktzwart gordíjn sloot haar volledig ìn! Vlakbij hoorde ze een kind fluisteren: ‘Mama? Zòrg dat ze me niet méénemen! Mama? Waar bent u?’ Maar ‘n ander ouder kind
legde ongeduldig uit: ’Wat maakt het uit? We gaan toch allemaal door de schoorsteen
naar buiten!’ Miryam snakte naar adem, toen ze door ‘n wee overvallen werd.
Ze hijgde van pijn & stamelde tegen iemand: ‘Stéék eens een lìcht aan! Wie is daar?
Waar ga je heen?’ De beurtzang van twee jonge kinderen
gàf antwoord op haar vraag:
’Hier is geen licht.’
‘’t Vuur.’
‘De rook gaat door de schoorsteen.’
‘Kindjes in de armen van Moloch.’
‘We lopen de helling op en huilen om onze moeder.’
’t Vuur.’
‘We zijn tot às vergaan.’
‘Hij verbrandt ons, maar hij heeft nooit genoeg.’
‘BEËLZEBUB!’
‘Heer van de Vliegen.’
‘Om de Beloofde te vernietigen.’
‘Hij heeft de kinderen in AeGYPTe afgeslacht.’
‘Maar Mosjeh in vandaar ontkomen.
En in Beth Lechem heeft hij ons ook allemaal vermoord.’
‘Maar “de Zoon van de allerhoogste”
is ontkomen!’